ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ - Κυριάκος Ι. Διακογιάννης

Μαλακό εξώφυλλο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση. Εσωτερικό άθικτο.
Βιβλίο ιστορικής μελέτης.
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ
Συγγραφέας: Κυριάκος Ι. Διακογιάννης
Εκδότης: ΛΑΔΙΑΣ 
Χρονολογία Έκδοσης: 1977
Αριθμός σελίδων: 336
Διαστάσεις: 24x17
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Πρόλογος
Αντί Εισαγωγής
«Πρωτόκολλα» των σοφών της Σιών
Ελλάδα και Έλληνες - Κομμουνιστές
Επίλογος
---
Έφτασε επί τέλους η ώρα να ξοφλήσω μια μεγάλη υποχρέωση. Κοντά στο μεγάλη θα προσθέσω και ιερή.
Ιερή με το νόημα και το βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που στην διάρκεια της ζωής μου με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο με βοήθησαν ώστε να έχω σήμερα την δυνατότητα να εκφράζω δημόσια τις σκέψεις μου και την υπέρτατη τιμή κάθε έργο μου να διαβάζεται και στο μικρότερο χωριό της πατρίδας μου.
Αυτή λοιπόν την μεγάλη και ιερή υποχρέωση που μερικώς φιλοδοξώ να ξοφλήσω με τούτο το έργο πρέπει να εξηγήσω απέναντι σε ποιους την νοιώθω και γιατί.
Ένα ετοιμόρροπο κτίσμα δίπλα στο ρέμα της Καλλιρρόης. Τρείς αίθουσες και μια πλακόστρωτη αυλή. Στο υπόστεγο η γούρνα με τις βρύσες.
Σαν έμπαινες από την σιδερένια καγκελόπορτα στον χώρο της αυλής, δεξιά, ένα ψηλό ντουβάρι έκρυβε τα αποχωρητήρια δίχως να διώχνει τη μπόχα.
Ένα δύο τζάμια στα πάνω τετράγωνα των παραθυριών έμεναν ζωντανά στις θέσεις τους. Στα υπόλοιπα, χαρτόνια καρφωμένα με πινέζες.
Τα θρανία ίσα που άντεχαν το βάρος των παιδικών μας σκελετών κι έσκουζαν και τσίριζαν οι αρμοί τους στην παραμικρή μας κίνηση.
Θλιβερά τριμμένα λείψανα τα σανίδια της έδρας και το σαράβαλο "γραφείο" του δάσκαλου!
Σαν έφταναν τα πρωτοβρόχια τα ντουβάρια της "αίθουσας" νωπογραφίες φλωρεντιανές. Ένα γύρω τα χείλια της σκεπής τα τσίγκενα κιούγκια και τα λούκια τα σωληνωτά μπουκαρισμένα λάσπες και φύλλα σαπισμένα, σπασμένα κεραμίδια κι ένα σωρό φρόκαλα, αντίς να διώχνουν τα νερά τάσπρωχναν στους τοίχους, τους πότιζαν με τον καιρό κι έσταζαν μέσα στην τάξη και λίμνιαζε το γουβιασμένο πάτωμα!
Ένδοξο ελληνικό σκολειό! Σκολειό της ένδοξης ελληνικής πατρίδας! [...]
Πρώτο πρότυπο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Οι ήρωες της ελληνικής παιδείας κατεβαίνουν πάλι στη ζωή από τους πίνακες του ίδιου ζωγράφου, το ίδιο ασκητικοί και ψυχικά ρωμαλέοι.
Κι όμως, αυτοί οι ήρωες δεν απουσίασαν ποτέ από το μάθημα. Κι' όμως, τα μουσκεμένα ντουβάρια, η χαλασμένη σκεπή, ο λεπρός χάρτης, η σαράβαλη έδρα, η κουτσή κιμωλία, ο γέρος επιστάτης, ο ασθενικός λαμπτήρας, το χάρβαλο θρανίο, όλα μας περίμεναν κάθε μέρα να μας χαρίσουνε το λιγοστό φως της μάθησης! Όλα αυτά κάποιος τα πλήρωνε!
Τα πλήρωνε ο εργάτης της φάμπρικας, ο αγρότης της απότιστης γης, ο υπάλληλος με τον μισθό της πείνας, ο φτωχοβιοτέχνης κι ο μικροεπαγγελματίας, ο ναύτης κι ο ψαράς, ο βοσκός κι ο δύστυχος Έλληνας μεροκαματιάρης. Τα πλήρωνε ο ελληνικός λαός...
Σ' αυτόν τον λαό οφείλω τα πάντα...
Σ' αυτόν τον λαό πού με τον ιδρώ του, τον σκληρό του μόχθο, με το αίμα του, με την μπουκιά απ' των παιδιών του το στόμα έμαθα εγώ γράμματα!..
Κι αν έχω σήμερα ένα οποιοδήποτε ανάστημα είναι τ' ανάστημα που μου χάρισαν εκείνοι! Αν κάτι δημιουργώ κι αν κάτι προσφέρω είναι δικό τους δημιούργημα γιατί είμαι δικό τους γέννημα.
Και θέλω να ξεπληρώσω όσο μπορώ, έτσι που μπορώ ένα μέρος τούτης της οφειλής δίνωντας τις σκέψεις μου, τις αλήθειες μου, εκείνο που νομίζω σωστό κι άξιο να ειπωθεί τούτες τις περίφοβες ώρες με την βουβή αγριάδα και των λύκων το ουρλιαχτό μπρος στην πόρτα της πατρίδας, με την ελπίδα πως θα βοηθήσω τον ευεργέτη μου ελληνικό λαό να δει καθαρά το αληθινό πρόσωπο των εχθρών του να διαλέξει σωστά που και πως θα χτυπηθεί αφού και τούτη η γενιά καλείται να θυσιαστεί για την λευτεριά και να πεθάνει για τη δόξα της πατρίδας...
Είναι πιθανόν ωρισμένα που θ' ακολουθήσουν στις επόμενες σελίδες να θεωρηθούν σφαλερά. Και να είναι πράγματι τέτοια. Μήτε τη σοφία μήτε την απόλυτη γνώση μονοπωλώ. Ανήκω στους ελάχιστους Έλληνες που δεν τα ξέρουν όλα!
Θα διαβαστούν όμως αλήθειες συνταρακτικές που θα τις αντικρύσουν για πρώτη φορά τα μάτια των Ελλήνων.
Αλήθειες που θίγουν τόσα και τέτοια συμφέροντα ώστε μονάχα σαν έχει κανείς ξεπεράσει το φράγμα του θανάτου ίσως τολμήσει να τις πει.... (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
 
Ο Κυριάκος Διακογιάννης γεννήθηκε στα ριζά του βράχου της Ακροπόλεως, στις 28.8.1927. Το 1929 τον βάπτισαν ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος και ο “Πατριάρχης” των Ελλήνων εκδοτών Κώστας Ελευθερουδάκης. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και από το 1946 μέχρι το 1950 ήτο τακτικό μέλος της εθνικής ομάδος Στίβου. Πρωταθλητής Ελλάδος στο πένταθλο το 1947 και στο δέκαθλο το 1948. Την ίδια χρονιά στο “περιοδεύον” τον επέλεξαν να υπηρετήσει στην πολεμική αεροπορία, υπηρέτησε επί δεκάμηνο, του ζήτησαν να υπογράψει “δήλωση” εξευτελισμού, αρνήθηκε, τον απέταξαν και τον μετέταξαν στο Στρατό Ξηράς. Το 1949 επιστρέφοντας από τα Χανιά, νικητής των 100 μέτρων στα “Βενιζέλια”, καλείται εκ νέου στο Στρατό προς συμπλήρωση της θητείας του, αρνείται εκ νέου να υπογράψει “δήλωση”, και στις 22.10.1949 τον εξορίζουν στο Μακρονήσι ως αόπλο στρατιώτη κομμουνιστικών φρονημάτων. Απολύεται από τη Μακρόνησο στις 15.7.1951. Εργάζεται σε λατομείο της Πεντέλης εργάτης ανειδίκευτος και “μπετατζής” σε οικοδομές για να συγκεντρώσει τα χρήματα “εξαγοράς” διαβατηρίου (20 χρυσές λίρες) και να ξενιτευτεί. Αρχές του 1954 φθάνει στο Λονδίνο. Τον προσλαμβάνει συντάκτη στο περιοδικό που εξέδιδε εκεί ο μετέπειτα κουμπάρος του Γιάννης Χατζηπατέρας. Σε δημοσιογραφική αποστολή στο Παρίσι γνωρίζεται και παντρεύεται την πρώτη του, Γαλλίδα, σύζυγο, και η πρώτη του κόρη γεννιέται το 1956. Στο Παρίσι εκδίδει την εφημερίδα Πατρίς, εγγράφεται στη Νομική Σχολή της Σορβόννης δεν φτάνει ποτέ σε πτυχίο. Οι Γάλλοι του απονέμουν το μετάλλιο “Τεχνών, Επιστημών και Γραμμάτων” το 1961 και δύο χρόνια αργότερα το μετάλλιο “Κοινωνικής Αγωγής”. Σε δεύτερο γάμο με την Όλγα το γένος Τερμεντζή αποκτά ένα γιο και τρεις κόρες. Είναι συνταξιούχος από το 1997 και συγγραφέας πολλών έργων. Επί δεκαοκτώ χρόνια αρθρογράφος της εφημερίδας Αυριανή, στην οποία δημοσιεύτηκαν περισσότερα από επτά χιλιάδες κείμενά του.