ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ Ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Χαρτόδετο βιβλίο.
Εξώφυλλα με αυτιά.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Εικονογραφημένο.
Πολύ καλή κατάσταση. Αμεταχείριστο. Άκοπο.
ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΩΣ ΑΝΕΚΔΟΤΑ Ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Συγγραφέας: ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΚΑΙΣΑΡΕΥΣ
Μετάφραση: ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ
Εκδόσεις: ΑΓΡΑ
Έτος εκδόσεως: χ. χ. (1988)
Σελίδες: 240
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Εισαγωγή, του H. B. Dewing
ΑΝΕΚΔΟΤΑ ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Ο σκοπός του βιβλίου
Βελισάριος και Αντωνίνα
Ιουστίνος, Ιουστινιανός και Θεοδώρα
Η κακή διακυβέρνηση του Ιουστινιανού
Τα εγκλήματα της Θεοδώρας
Καταστροφές από τον αυτοκράτορα-δαίμονα
Η καταστροφή διαφόρων κοινωνικών ομάδων
Ο καθείς και τα πάντα θυσιάζονται στην απληστία του αυτοκράτορα
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Η υπεροψία του αυτοκρατορικού ζεύγους
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ G. A. WILLIAMSON ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ PENGUIN
ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ
Α. Gibbon: Οι φατρίες του Ιπποδρόμου στην Κωνσταντινούπολη
H. B. Dewing: Οι χριστιανικές αιρέσεις
O. Bassi: Το άγαλμα του Δομιτιανού
ΕΠΙΛΟΓΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ
ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
ΧΑΡΤΕΣ
Η Ανατολική Μεσόγειος
Το Βυζάντιο και τα περίχωρα
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ
---
Από την παρουσίαση της έκδοσης: "Εδώ θα καταγραφούν με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έτυχε να συμβούν σε κάθε σημείο της Ρωμαϊκής Επικράτειας. Ο λόγος είναι ότι ήταν αδύνατο να καταγραφούν οι πράξεις με τον πρέποντα τρόπο όσο οι αυτουργοί τους ήταν ακόμη στη ζωή, γιατί, αν με ανακάλυπταν, δεν θα μπορούσα να γλιτώσω από τον πιο οικτρό θάνατο και δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος ούτε καν για την ασφάλεια των πιο στενών μου συγγενών." (Προκόπιος)
Η Απόκρυφη ιστορία του Προκόπιου [500 (;) - 565 μ.Χ.] είναι ένα παράξενο συμπλήρωμα των Ιστοριών και του Περί Κτισμάτων του ίδιου συγγραφέα. Η εξιστόρηση των τριών πολέμων -εναντίον των Περσών, των Βανδάλων και των Γότθων- είχε σχεδόν ολοκληρωθεί όταν ο συγγραφέας, φανερά αηδιασμένος, αποφάσισε να χαρίσει εκ του ασφαλούς σε κάποιες απομακρυσμένες μέλλουσες γενεές το κουτσομπολιό των παρασκηνίων που ήταν του συρμού ενόσω ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα έπαιζαν τους αυτοκρατορικούς τους ρόλους και ο Βελισάριος οδηγούσε τα ρωμαϊκά όπλα από θρίαμβο σε θρίαμβο. Κατά τη δική του ομολογία, σκοπός της συγγραφής του βιβλίου, που ο ίδιος προφανώς ονόμασε Ανέκδοτα, ήταν να πει απροκάλυπτα την πάσαν αλήθεια που δεν είχε κρίνει φρόνιμο να καταγράψει στα εφτά βιβλία των Ιστοριών αυτά είχαν ήδη δημοσιευτεί και διαδοθεί από άκρη σ' άκρη της αυτοκρατορίας.
Ο συγγραφέας συγκεντρώνει όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια να αποδείξει την πλήρη διαφθορά του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, την ασημαντότητα του Βελισαρίου και την αδιαντροπιά της Αντωνίνας.Εκτός από την πολιτική διαφθορά και τα ερωτικά σκάνδαλα και τη γενική αδιαφορία για τη θρησκεία και την ηθική, ο αναγνώστης θα βρει στον Προκόπιο πολλά πράγματα, που θα του θυμίσουν τη σημερινή ζωή. Θα διαβάσει για κοινωνικές υπηρεσίες με γιατρούς και δασκάλους που πληρώνονται από το κράτος και για επιχορηγούμενες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις για τέλεια οργανωμένες ταχυδρομικές υπηρεσίες για κατασκοπεία και αντικατασκοπεία για δασμούς και φόρους, για τελωνεία, για επιβαρύνσεις στις εισαγωγές και απαγορεύσεις εισαγωγών για πλημμελή φωτισμό των δρόμων και ανεπαρκή ύδρευση για μονοπώλια, σταθεροποίηση των τιμών, παράνομα μερίσματα, κίβδηλες πωλήσεις και μαύρη αγορά για άνοδο του τιμαρίθμου και για υποτίμηση του νομίσματος για μικρότερα καρβέλια και νοθευμένα αλεύρια για αγορανομία για το παράφορο πάθος των φιλάθλων και τις μανιώδεις και σκληρές διαμάχες ανάμεσα στους οπαδούς διαφορετικών ομάδων.
Η μετάφραση, πλήρης και χωρίς περικοπές, έγινε από το μεσαιωνικό ελληνικό πρωτότυπο των εκδόσεων The Loeb Classical Library, 1935. Μεταφράστηκε από την παραπάνω έκδοση και η εισαγωγή του H.B. Dewing. Για το παράρτημα (βιβλιογραφία, χάρτες και χρονολόγιο) χρησιμοποιήθηκε υλικό και από την έκδοση Loeb και από την έκδοση Penguin, 19813. Η έκδοση περιέχει και πίνακα προσώπων και πίνακα τοπονυμίων.
 
Ο Προκόπιος ο Καισαρεύς (500 - 565) ήταν εξέχων Βυζαντινός λόγιος από την Παλαιστίνη. Ακολουθώντας ως γραμματέας τον στρατηγό Βελισάριο στους πολέμους του Ιουστινιανού, ο Προκόπιος συνέγραψε δύο κύρια ιστορικά έργα, ένα σχετικά με τους πολέμους της περιόδου 527 - 554 (Υπέρ των πολέμων λόγοι) και ένα σχετικά με το οικοδομικό έργο του Ιουστινιανού στην επικράτεια της αυτοκρατορίας (Περί Κτισμάτων), καθώς και ένα πρόσθετο έργο (Απόκρυφη Ιστορία) στο οποίο προσπαθεί, φτάνοντας στον λίβελο, να αποδομήσει την εικόνα των πρωταγωνιστών των δύο προηγουμένων.
Θεωρείται ο κορυφαίος ιστοριογράφος της Ύστερης Αρχαιότητας ή του Πρώιμου Μεσαίωνα. Η επιμελημένη παιδεία του είναι φανερή στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η γλώσσα του και το έργο του μιμούνται αρχαιοελληνικά πρότυπα, πράγμα που γίνεται ολοφάνερο στην περιγραφή του λοιμού του 542 στην Κωνσταντινούπολη, όπου μιμείται την αντίστοιχη περιγραφή του Θουκυδίδη για τον λοιμό της Αθήνας στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου.
Έχει συζητηθεί πολύ η στάση του απέναντι στον Χριστιανισμό. Μέσα από τα βιβλία του φαίνεται ότι θεωρεί τον εαυτό του χριστιανό. Δεν είναι όμως φανατικός Χριστιανός και οπωσδήποτε είναι επηρεασμένος και από αρχαιοελληνικές ιδέες, όπως η ειμαρμένη. Μέσα στη διήγησή του παρεμβάλλονται περιστατικά με θεόσταλτα σημάδια και όνειρα στα οποία φαίνεται να πιστεύει.
Τα ιστορικά κείμενά του δεν είναι μονότονες αφηγήσεις αλλά παρεμβάλλει πολλές πληροφορίες σχετικά με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των λαών που βρίσκονται γύρω από την αυτοκρατορία. Οι γεωγραφικές του πληροφορίες για τα σύνορα αυτών των φυλών είναι πολύτιμες σήμερα. Επίσης δεν αδιαφορεί για τα όσα συμβαίνουν στην αυτοκρατορία και αναφέρεται στη δημόσια διοίκηση, στα φορολογικά και σε άλλα θέματα. Οι πληροφορίες του στο Περί κτισμάτων είναι πολύ χρήσιμες στην κατανόηση της δημογραφικής κατανομής της αυτοκρατορίας, αλλά και στη σημερινή αρχαιολογία.
Στην Απόκρυφη ιστορία μας δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, που οπωσδήποτε μειώνει το ιστορικό του κύρος, μια και αυτά που αναφέρει ξεπερνούν, σε ορισμένα σημεία, τα όρια της υπερβολής. Κατηγορεί τον αυτοκράτορα μετά τον θάνατό του για δεσποτική τυραννία, απληστία και διαφθορά και τη γυναίκα του Θεοδώρα ως ακόλαστη και διεφθαρμένη, παρουσιάζοντάς και τους δύο ως δαιμονικά κατασκευάσματα. Οι κατηγορίες που εκτοξεύει πλήττουν και τον Βελισάριο και τη γυναίκα του Αντωνίνα. Έχει εκφραστεί η άποψη ότι η στάση του στην Απόκρυφη ιστορία μπορεί να οφείλεται στη δυσαρέσκειά του γιατί ποτέ δεν κατάφερε να πάρει κάποιο ανώτατο αυλικό αξίωμα, αν και υπήρξε ιλλούστρος και συγκλητικός για κάποιο διάστημα.