ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ (δεκ. 1910) - Θ. Μ. Δοστογιέβσκυ

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Τίτλος εσώγλυφος στην ράχη [φωτο].
Δύο τόμοι (Α' + Β') δεμένοι μαζί σε ένα βιβλίο. Ολοκληρωμένο έργο.
Ημικαθαρεύουσα γλώσσα.
Πολύ καλή κατάσταση. Εσωτερικό άθικτο.
Μυθιστόρημα.
ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ
Συγγραφέας: Θ. Μ. ΔΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΥ
Μετάφρασις: Της κυρίας Τ
Εκδόσεις: ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ "ΦΩΣ"
Έτος εκδόσεως: χ. χ. (δεκαετία 1910)
Σελίδες: 264 + 276
Διαστάσεις: 18 Χ 13,5
---
Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821 - 1881) ήταν Ρώσος συγγραφέας, κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.» Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου. Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα. Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Το 1843 αποχωρώντας οριστικά από αυτό το επάγγελμα έλαβε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία. Αυτό δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα μίας μακράς πορείας, η οποία ξεκινούσε από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσής του: σταθερός ήταν ο προσανατολισμός του στη λογοτεχνία.
Τον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Την άνοιξη του 1849 είχε προσχωρήσει σε μια πολιτικοφιλοσοφική λέσχη που έγινε γνωστή ως κίνηση Πετρασέφσκι ή οι Πετρασέφσκηδες. Η ποινή που επιβλήθηκε στον Ντοστογιέφσκι ήταν τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και στρατιωτική υπηρεσία ως απλός στρατιώτης για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε ούτε τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του ούτε το ενδιαφέρον του για τον ουτοπικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα για τις ιδέες του Σαρλ Φουριέ ή τη διαμαρτυρία του για πολλά φαινόμενα της ρωσικής πραγματικότητας. Παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν «αφελή-έντιμο ανθρωπιστή και λόγιο ο οποίος απέβλεπε στο γενικό καλό της ανθρωπότητας», κυρίως όμως ήθελε μέσα από την πλούσια βιβλιοθήκη των Πετρασέφσκι «να γνωρίσει τα νεότατα λογοτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης» Το δικαστήριο δεν δέχθηκε αυτή του την εξήγηση και «ίσως είχε τους λόγους του να είναι δύσπιστο» Έτσι από μεταγενέστερες μαρτυρίες είναι λ.χ. γνωστό ότι συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια λειτουργίας παράνομου τυπογραφείου, ενώ «ευκαιριακά είχε δηλώσει πως ήταν διατεθειμένος να πάρει μέρος εν ανάγκη και σε μια ένοπλη εξέγερση» Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η ποινή του μετατράπηκε τελικά σε τετραετή εξορία και καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας. Το φθινόπωρο του 1855 έγινε υπαξιωματικός και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε αξιωματικό. Τον Μάρτιο του 1859 του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, όχι όμως ακόμα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό θα γίνει τον Δεκέμβριο του 1859. Την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας θα κάνει τον πρώτο του γάμο: γνωρίζει και παντρεύεται τον Φεβρουάριο του 1857 την Μαρία Ισάγιεβα που λίγο πριν είχε χηρέψει. Ήταν «μία πραγματικά μορφωμένη και με τον τρόπο της γοητευτική γυναίκα, συνάμα όμως έπασχε από ανίατο πνευμονικό νόσημα, νευρική και ευερέθιστη, προφανώς υστερική, αν όχι ψυχοπαθής.»
Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκε το σχεδόν νοσηρό του πάθος για τα τυχερά παιχνίδια-ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής δυσχέρειας- που τον έφερε στο χείλος της υλικής και της σωματικής καταστροφής. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.
 
Οι Δαιμονισμένοι είναι μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Ρώσος αγγελιοφόρος» το 1871–72. Θεωρείται, μαζί με τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869) και Αδελφοί Καραμάζοφ (1880), ένα από τα τέσσερα αριστουργήματα που έγραψε ο Ντοστογιέφσκι μετά την επιστροφή του από την εξορία του στη Σιβηρία.
«Οι Δαιμονισμένοι» είναι κοινωνική και πολιτική σάτιρα, ψυχολογικό δράμα και τραγωδία μεγάλης κλίμακας. Η Αμερικανίδα συγγραφέας Τζόις Κάρολ Όουτς το έχει περιγράψει ως «το πιο συγκεχυμένο και βίαιο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι και το τραγικότερο έργο του». Σύμφωνα με τον Ρόναλντ Χίνγκλεϊ, συνιστά τη «μεγαλύτερη επίθεση του Ντοστογιέφσκι στο Μηδενισμό» και «ένα από τα εντυπωσιακότερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας –πιθανόν και το ανώτερο επίτευγμά της– στην τέχνη της πεζογραφίας».
«Οι Δαιμονισμένοι» αποτελούν μια αλληγορία για τις δυνητικά καταστροφικές συνέπειες του πολιτικού και ηθικού μηδενισμού που είχε αρχίσει να διαδίδεται στη Ρωσία τη δεκαετία του 1860. Μια φανταστική επαρχιακή πόλη διολισθαίνει στο χάος καθώς γίνεται το επίκεντρο μιας απόπειρας εξέγερσης σχεδιασμένης από τον αρχι-συνωμότη Πιοτρ Βερχοβένσκι. Η μυστηριώδης φιγούρα του αριστοκρατικής καταγωγής Νικολάι Σταβρόγκιν -ο οποίος αποτελεί το αντίστοιχο του Βερχοβένσκι στην ηθική σφαίρα- κυριαρχεί στο μυθιστόρημα, ασκώντας ιδιαίτερη επίδραση στις καρδιές και το μυαλό σχεδόν όλων των άλλων χαρακτήρων. Οι εκπρόσωποι της ιδεαλιστικής και δυτικόφιλης γενιάς της δεκαετίας του 1840, που συνοψίζεται στον χαρακτήρα του Στεπάν Βερχοβένσκι (πατέρα του Πιοτρ Βερχοβένσκι και παιδαγωγού του Νικολάι Σταβρόγκιν), παρουσιάζονται ως οι εν αγνοία τους πρόγονοι και ανήμποροι συνεργοί των «δαιμονικών» δυνάμεων που καταλαμβάνουν την πόλη.