Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ - Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου

Χαρτόδετο βιβλίο.
Εξώφυλλα με αυτιά.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση. 
Συλλογή φιλοσοφικών δοκιμίων.
Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΔΟΚΙΜΙΑ
ΕΙΚΟΣΤΗ ΟΓΔΟΗ ΕΚΔΟΣΗ
Συγγραφέας: Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις: ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Έτος εκδόσεων: 1993
Σελίδες: 432
Διαστάσεις: 20,5 Χ 13,5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ
Οι δυο σφαίρες
Ο Ευρωπαίος άνθρωπος
Μυθοποίηση και απομυθοποίηση
Ο ρυθμός της Ιστορίας
Περί των ορίων
Σύγχρονα ενδιαφέροντα
Η εσωτερική ζωή
Η στυγνή μόνωση
Αντιστωϊκοί
Αριθμοί ασύμμετροι
Δίψα πνεύματος
Τα έτοιμα σχήματα
Η μετέωρη γνώση
Η πρώτη ώρα
Η ωμοφαγία
Η ανθρωπιά
Η απληστία
Ο αιώνας της τόλμης
Η ευαισθησία
Η αναζήτηση του προσώπου
Ο καταμερισμός
Περί του μεγέθους
Το τέλος του ηρωϊσμού
Παλαίμαχοι
Τα προβλήματα
Τα αυτόματα
Η αγωνία του προσώπου
Η επική ορμή
Το διάστημα
Τα λογικά όντα
Το άπειρο
Ο καιρός του ανθρώπου
Τα επίκαιρα θέματα
Το ισοζύγιο
Θέματα προοπτικής
Αποδεσμεύσεις
Τα ρήγματα
Η σπασμωδική έκφραση
Το συγκεκριμένο
Η συνομιλία
---
Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος (Ιωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος, 1901 – 1982) ήταν Έλληνας συγγραφέας, δοκιμιογράφος, ποιητής, κριτικός και εκπαιδευτικός του 20ου αιώνα.
Ο Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, του Μιχαήλ και της Ειρήνης, γεννήθηκε στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε λόγω οικονομικών δυσχερειών στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή και στην φιλολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1919 –1923) και παράλληλα ασχολήθηκε με περιοδικά όπως η «Διάπλασις των Παίδων» και η «Μούσα», είτε δημοσιεύοντας κείμενα είτε συμμετέχοντας στη διεύθυνσή τους. Έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα το 1924, με "Το βιβλίο της Μιράντας". Έγραψε λυρικούς στοχασμούς ,μυθιστορήματα, σύντομα αφηγήματα, πέντε τόμους κριτικών μελετών και δοκιμίων,ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ιστοριογραφήματα. Συνεργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά. Ήταν μέλος της δεύτερης Επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1940).
Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου – Δ. Β. Ελευθεριάδη» και έπειτα σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον – Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου» (όνομα που διατηρεί έως και σήμερα) αναλαμβάνοντας την θέση του γενικού διευθυντή της δικής του σχολής. Ανάπτυξε επίσης πλούσια διδακτική και πολιτισμική δράση. Δίδαξε επίσης νεοελληνική λογοτεχνία στο διδασκαλείο μέσης εκπαίδευσης και στο «Αθήναιον».
Διετέλεσε υπηρεσιακός Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 1974, καθώς και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
Ο Παναγιωτόπουλος πέθανε το Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1982 και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Αμαρουσίου.
Ο Παναγιωτόπουλος ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από το θέατρο. Εκείνο που κυρίως διέκρινε τα έργα του ήταν το ανθρωπιστικό τους υπόβαθρο, η άψογη μορφή τους και η πνευματική καλλιέργεια του συγγραφέα. Υπήρξε ένας εξαίρετος στυλίστας για τον οποίο η θητεία στην τέχνη ήταν αποστολή αλλά και υπεύθυνο λειτούργημα.
Διακρίσεις:
Έπαθλο Παλαμά, μαζί με τον Γιώργο Σεφέρη (1944)
Πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα «Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά» (1956)
Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του «Η Αφρική αφυπνίζεται» (1963)
Πρώτο Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το έργο του «Ο Σύγχρονος Άνθρωπος» (1966)
Βραβείο Κώστα και Ελένη Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του «Οι Σκληροί Καιροί» (1972)
Αναγόρευσή του ως επίτιμου διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1974)