ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (1912) - Εκδόσεις Μιχαήλ Ι. Σαλίβερου

Σκληρόδετο / Ημι-δερματόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Δερμάτινη ράχη με χρυσοτυπίες.
Γλώσσα αρχαία ελληνική.
Ολοκληρωμένο έργο.
Πολύ καλή κατάσταση. Εσωτερικό ως επί το πλείστον άθικτο.
ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ OTTO KELLER
ΕΚΔΟΣΙΣ ΝΕΑ
Συγγραφέας: ΞΕΝΟΦΩΝ
Εκδόσεις: ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΣΑΛΙΒΕΡΟΥ
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1912
Σελίδες: 282
Διαστάσεις: 17,5 Χ 12
---
Ο Ξενοφών (Ερχία, 430 π.Χ. - Κόρινθος, 355 π.Χ.) ήταν Αθηναίος ιστορικός συγγραφέας και σωκρατικός φιλόσοφος. Γιος του Γρύλλου από τον αρχαίο δήμο της Ερχίας (σήμερα τα Σπάτα), ανήκε κοινωνικά στην τάξη των ιππέων, και έδρασε πολιτικά ως ολιγαρχικός και φιλολάκων. Μετά το 410 π.Χ. γνωρίστηκε με τον Σωκράτη, και μπήκε στον κύκλο των μαθητών του.
Ο Ξενοφών ανέπτυξε πλούσια και πολυμερή δραστηριότητα, φαινόμενο που βέβαια δεν αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα της προσωπικότητάς του, αλλά γενικότερο χαρακτηριστικό των λογίων της εποχής του.
Στον τομέα της ιστοριογραφίας με τα «Ελληνικά» του, που διαιρούνται σε 7 βιβλία, συνεχίζει συνειδητά το έργο του Θουκυδίδη και καλύπτει την περίοδο από το 411 π.Χ. ως 361 π.Χ..
Γενικότερη σημασία για την πολιτική φιλοσοφία έχει η «Κύρου παιδεία», σε 8 βιβλία, όπου, στο πνεύμα της σοφιστικής και της σωκρατικής ιδεολογίας και με πρότυπο την λίγο ιστορική και πολύ μυθιστορηματική προσωπογραφία του ιδρυτή της περσικής αυτοκρατορίας Κύρου Β΄, συνθέτει την προσφιλή του εικόνα του ιδανικού μονάρχη.
 
Ελληνικά: Το κύριο ιστορικό έργο του Ξενοφώντα παρουσιάζει σε επτά βιβλία την ελληνική ιστορία από το 411 έως το 362. Η αφήγησή του αρχίζει με τη φράση μετὰ δὲ ταῦτα εκεί που σταματά ο Θουκυδίδης. Η απότομη έναρξη, σε συνδυασμό με την, ασυνήθιστη για τα δεδομένα της αρχαίας ελληνική ιστοριογραφίας, απουσία προοιμίου, δηλώνει την πρόθεση του Ξενοφώντα να συνδέσει την ιστορία του με αυτή του Θουκυδίδη. Το έργο περιλαμβάνει δύο τμήματα. Το πρώτο (έως το χωρίο 2.3.9) πραγματεύεται το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, ενώ το δεύτερο τα γεγονότα που ακολούθησαν έως το 362. Συγκεκριμένα, το υπόλοιπο τμήμα του δεύτερου βιβλίου εκθέτει την ιστορία του καθεστώτος των Τριάκοντα τυράννων έως την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 403. Στο 3ο και 4ο βιβλίο και μέχρι το πρώτο κεφάλαιο του 5ου εξιστορούνται οι συγκρούσεις Σπάρτης και Περσίας και ο Κορινθιακός πόλεμος έως την Ανταλκίδειο ειρήνη (387/386). Το τελευταίο μέρος του έργου (βιβλία 5ο-7ο) παρουσιάζει τη σπαρτιατική ηγεμονία έως τη μάχη των Λεύκτρων (371) και την ηγεμονία της Θήβας έως τη μάχη της Μαντίνειας (362).
Σε αντίθεση προς τις ιστορικές μονογραφίες, επομένως, η αφήγηση του Ξενοφώντα δεν εστιάζεται σε έναν πόλεμο, αλλά παρακολουθεί τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα από το 411 έως το 362 σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Τη μεγαλύτερη έκταση στο έργο καταλαμβάνουν βέβαια οι δραστηριότητες της Σπάρτης, γεγονός που θεωρήθηκε ότι αντανακλά τις φιλολακωνικές διαθέσεις του ιστορικού. Ωστόσο, ο Ξενοφών σε πολλές περιπτώσεις κρατάει μια κριτική απόσταση από τις επιλογές της Σπάρτης και δεν διστάζει να προβάλει τις αστοχίες της. Δεν είναι ευκαταφρόνητος, εξάλλου, ο χώρος που αφιερώνει στην παρουσίαση των ενεργειών των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων. Το ότι η Σπάρτη κατέχει τη μερίδα του λέοντος στην αφήγηση των Ελληνικών οφείλεται κυρίως στον κρίσιμο και πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραμάτισε την περίοδο που καλύπτει το έργο. Η έντονη μεταβολή που γνώρισε, όταν έχασε μέσα σε λίγα χρόνια την ηγεμονική θέση της στην Ελλάδα, προσέφερε στον Ξενοφώντα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εφαρμόσει τις προσφιλείς θέσεις του αναφορικά με την τέχνη της διακυβέρνησης και τον καλό αρχηγό στο επίπεδο των πόλεων-κρατών.
Ως αφηγηματικό κείμενο τα Ελληνικά διαθέτουν αρκετές αρετές. Ο Ξενοφών διακρίνεται για την παραστατικότητα με την οποία αναπλάθει το υλικό του. Η στρατιωτική εμπειρία του είναι φανερή στις περιγραφές των μαχών και των πολεμικών επιχειρήσεων. Και οι άφθονες δημηγορίες του αποτυπώνουν και διαφωτίζουν την προσωπικότητα των αγορητών. Πρωτοπρόσωπες αφηγηματικές παρεμβάσεις δεν υπάρχουν στο πρώτο μέρος του έργου (έως το 2.3.9), στα επόμενα βιβλία, ωστόσο, η παρουσία του αφηγητή γίνεται πιο έντονη. Τα σχόλια που εισάγονται αποσκοπούν συνήθως στο να προαγάγουν την κατανόηση της αφήγησης από τους αποδέκτες και σπάνια μόνο αφορούν μεθοδολογικά ζητήματα, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις ο αφηγητής αναφέρεται στα κριτήρια με τα οποία συμπεριέλαβε τα γεγονότα που περιγράφει. Η παρουσία του Ξενοφώντα εκδηλώνεται, επίσης, στα σχόλια με τα οποία αξιολογεί τους χαρακτήρες του και τις διάφορες συμπεριφορές που καταγράφονται στην αφήγηση. Ο διδακτισμός και οι εντυπωσιακές για την αμεσότητά τους περιγραφές του είναι χαρακτηριστικά του έργου του Ξενοφώντα που τον αναδεικνύουν σε πρόδρομο των αντίστοιχων, πολύ διαδεδομένων, τάσεων της ελληνιστικής ιστοριογραφίας.