ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ - Φώτης Κόντογλου

Χαρτόδετο βιβλίο.
Εξώφυλλα με αυτιά.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα
Πλούσια εικονογράφηση.
Πολύ καλή κατάσταση. Άκοπο / Αμεταχείριστο.
ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ
ΗΓΟΥΝ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΖΩΗΣ
Συγγραφέας: ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
Εκδόσεις: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ "ΑΣΤΗΡ"
Έτος εκδόσεως: 1977
Σελίδες: 350
Διαστάσεις: 22 Χ 15
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Εκ βαθέων
Πρόλογος των εκδοτών
Ο μύθος του χταποδιού. Χαμογελαστοί εχθροί
Οι λίγοι καθυστερημένοι ανάμεσα στους ανθρώπους
Ζωή πολυμέριμνη. Χωρίς καμμιά εσωτερική ευτυχία
Ο σημερινός κόσμος. Το μέγα φρενοκομείον
Ο Πτωχοπρόδρομος. Ο πεινασμένος καλόγερος
Ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός. Δυο συγγενικές, μα διαφορετικές θρησκείες
Η ακαλαισθησία. Γενικό κακό
Ωδίνες Άδου. Αμαρτία θανατηφόρος
Το βαθύ μυστήριο της Ορθοδοξίας. Ας το διαφυλάξουμε
Ο Σταυρός. Το ζωηφόρον φυτόν
Ο κόσμος της φθοράς και ο κόσμος της αφθαρσίας
Ο κόσμος στον δρόμο του. Δεν γίνεται πια μεταστροφή
Ο φθόνος και η αχαριστία. Παραφωνία στην περίπτυξη των καρδιών
Το πνευματικό Σύμπαν. Ενώ τα βλέμματα στρέφονται στο υλικό
Η δίψα της αγάπης. Χάρισμα του ελληνικού λαού
Το αληθινό Βυζάντιο. Η αρχοντική και βασιλική πολιτεία
Η μεγάλη μονοτονία της φύσης και των μεγάλων έργων
Ρημαγμένες ψυχές. Από τις βαθυστόχαστες θεωρίες
Το μεγάλο στοίχημα. Ανάμεσα σε πιστούς και σε άπιστους
Η εποχή μας και τα είδωλά της
Οι πνευματικοί άνθρωποι. Αληθινοί ντερβίσηδες
Βυζάντιο και παράδοση. Τα θέλουμε ή δεν τα θέλουμε;
Ξενομανίας το ανάγνωσμα. Γίναμε δυτικολάτρες
Λαός παθών... και ουχί μαθών τα θεία
Η αγωνία. "Ναι, έρχομαι ταχύ!"
Η κακία. Φαρμακερή νυχτερίδα που σκεπάζει τον κόσμο
Πάλιν και πολλάκις. Η δύναμη της Παράδοσης
Η απελπισία της απιστίας κι η μυρουδιά του θανάτου
Το δικέφαλο τέρας. Και τα σημερινά είδωλα
Η καινούρια γλώσσα. "Ξενίζοντά τινα..."
Ύφος και θέματα. Δεμένα μεταξύ τους
Ο παλαιός και ο νέος άνθρωπος. Ο θάνατος και η αθανασία
Ένα θαυμάσιο βιβλίο. "Αντλήσατε από των πηγών του σωτηρίου"
Η φιλαργυρία. Η βαρειά αρρώστεια της ψυχής
Η ελληνική φύση κι οι γυάλινοι άνθρωποι
Η ευλογημένη πλάση. Περπατώντας στην εξοχή
Η σπάθη του Δαμοκλέους. Ο άνθρωπος δήμιος του εαυτού του
Ταπεινά κι αγαπημένα. Συντροφιά με τον εαυτό μου
Οι "κρυμμένοι". Μακρυά από τις τυμπανοκρουσίες
Η αθεΐα. Το καύχημα της εποχής μας
Φύσα αγεράκι! Αναστάτωση και ειρήνη
Η παραδοξολογία. Και η πνευματική παραμόρφωση
Η βλογημένη καλωσύνη. Μυστική χαρά του ανθρώπου
Τα δύο δέντρα. Ο άνθρωπος απαρνήθηκε τη γνώση και την απλή ζωή
Το ψαλτήρι. Το γιατρικό της ζωής
Η Ορθοδοξία και οι θησαυροί της
Το βάθος της Ορθοδοξίας και η δική μας αδιαφορία
Ο Χριστιανισμός και η Φιλοσοφία
Ο πνευματικός άνθρωπος. Και το χαροποιόν πένθος
Οσμή ευωδίας πνευματικής. Διαβάζοντας τα κείμενα Αποστόλων και Αγίων
Πίστη και ελπίδα. "Γεύσασθε και ίδετε"
Αγωνία και απιστία. Η πονηρή επιστήμη
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Οι τρεις πειρασμοί
Ο άρχων Μαμωνάς. Και η ιστορία του τρελλού νερού
Η Ορθόδοξη πίστη μας. Και οι αποστάτες που θέλουν να τη νοθεύσουν
Ανέτειλε το εαρ. Η ευωδιά της Αναστάσεως
Η χαρμολύπη ή το χαροποιόν πένθος
Η αγριότητα του ανθρώπου. Και η πάντερπνη αγάπη
Αυστηροί και πικροί στοχασμοί. Η δύναμη της ψυχής
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΝΩΝ
---
Από τον πρόλογο: Χρυσά χέρια και πολλά, χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος. Δεν τα μεταχειρίστηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. Τα μεταχειρίστηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα, κατά το πνεύμα του κόσμου. Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Μ' όλο που είχα ένα όνομα και πολλούς θαυμαστές, ποτέ δεν τα μεταχειρίστηκα για ωφέλειά μου, τόσο, ώστε ν' απορούν οι γνωστοί μου κι οι ξένοι. Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρόν αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυραννιστήκαμε και τυραννιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή.Μα, με την ελπίδα του θεού, όλα γαληνεύουν. Όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία. Ξέρω πως όσα βάσανα μας έρχονται, μας έρχονται γιατί δεν πέσαμε να προσκυνήσουμε τον διάβολο, να καλοπεράσουμε, παρά ακολουθούμε Εκείνον που μας δείχνει "την στενήν και τεθλιμμένην οδόν", και σ' αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούμε πρόθυμα.
 
Ο Φώτης Κόντογλου (Αϊβαλί, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965), γεννημένος με το επώνυμο Αποστολέλης, ήταν Έλληνας Μικρασιάτης λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμη σημαντικότατη συμβολή στον χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του ’30». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά.
Ο Φώτης Κόντογλου ήταν μια μεγάλη μορφή της νεοελληνικής τέχνης. "Με την εμφάνισή του, τάραξε τα λιμνασμένα νερά της ανερμάτιστης ευμάρειας του μεσοπολέμου, κέντρισε την εθνική μας συνείδηση και διεσάλπισε τη σωτηριώδη καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστης μας. Το έργο του μένει παρακαταθήκη στην εθνική μας συνέχεια, στήριγμα της ψυχής των Ελλήνων" (Νίκος Ζίας, "Φώτης Κόντογλου"). Πολυτάλαντη προσωπικότητα, διφυής καλλιτέχνης: στο ίδιο πρόσωπο συνυπάρχουν ο ζωγράφος που γράφει και ο πεζογράφος που ζωγραφίζει. Ως ζωγράφος πρωτοστάτησε στο κίνημα για τη στροφή της ελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα προς την πνευματική ένταση της βυζαντινής παράδοσης και τη δροσιά της λαϊκής ζωγραφικής.
Σε σχέση με τη λαϊκή τέχνη η προσφορά του Κόντογλου εντοπίζεται «στην όχι πλέον μουσειακή αντιμετώπιση, αλλά στην ένταξη μορφών της λαϊκής τέχνης ή διδαγμάτων της λαϊκής ζωγραφικής στη σύγχρονη δημιουργία». Ως προς το αγιογραφικό έργο του συνέβαλε στην ανανέωση της θρησκευτικής εικονογραφίας, στον εμπλουτισμό των εκκλησιών με έργα νέας αντίληψης. Επίσης επιχείρησε να ξαναζωντανέψει την ιστόρηση χειρογράφων με το έργο του Αστρολάβος. 
Ο ρόλος του στη μεσοπολεμική πεζογραφία δεν είναι επίσης μικρός, καθώς ήταν «φορέας μιας ιδιότυπης γραφής και [..] εκφραστής ενός περιβάλλοντος όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας δεν είναι διακριτά». Ο Κόντογλου συμβάλλει σε σημαντικό βαθμό στη διατήρηση ενός ξεχασμένου σήμερα πλέον λεξιλογίου θαλασσινών λέξεων και ναυτικών όρων, από τις οποίες βρίθουν τα έργα του. 
Επίσης συμβάλλει, σύμφωνα με τον Γιανναρά, «στην ενεργοποίηση της ελληνικής και ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας» και στην «αφύπνιση της ανυποψίαστης ελλαδικής διανόησης, αλλά και ευρύτερα της ελλαδικής κοινής γνώμης, στην αισθητική τουλάχιστον αξία και δυναμική της βυζαντινής εκκλησιαστικής παράδοσης»