ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ (1948) - Ζ. Οικονόμου

Χαρτόδετο βιβλίο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση. Άκοπο / Αμεταχείριστο.
ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ
ΔΟΚΙΜΙΟ
Συγγραφέας: Ζ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Εκδόσεις: ΓΚΟΒΟΣΤΗ
Έτος εκδόσεως: 1948
Σελίδες: 72
Διαστάσεις: 26 Χ 18,5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΤΟ ΕΓΩ ΣΑΝ ΨΥΧΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΤΟ ΕΓΩ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
ΤΟ ΕΓΩ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΕΡΩΣ ΕΡΙΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
---
Ο Ζήσης Οικονόμου γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 25 Απριλίου 1911 κι έζησε τα παιδικά του χρόνια, καθώς και τις τελευταίες δεκαετίες του βίου του σε αυτό το νησί. Έφυγε στις 3 Αυγούστου 2005 στην όμορφη φωτολουσιά του Αυγούστου.
«Συγχώρα μου που θέλω να σαπίσω, εδώ μέσα στη μεγάλη καθαρότητα στην όμορφη φωτολουσιά του Αυγούστου.»
Σε ηλικία δέκα ετών έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του, άριστη βιοτέχνις σκιαθίτικων ταπήτων, κατάφερε να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της εργαζόμενη στον αργαλειό και συμπληρώνοντας το εισόδημά της με τη σύνταξη του συζύγου της, πού ήταν πλοίαρχος και ιδιοκτήτης ιστιοφόρου εκείνης της εποχής.
Σαν προστάτης οικογένειας, υπηρέτησε μόνο τέσσερις μήνες στο ναυτικό και στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διερμηνέας της Ιταλικής και τής Γερμανικής γλώσσας, στο επιτελείο τού Γ Σώματος Στρατού. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, μαζί με τη γυναίκα του Ευγενία, το γένος Δεληγιάννη, είχαν ένα μικρό σκάφος σαν κατοικία και ταξίδευαν στα νησιά και στις θάλασσες του βόρειου Αιγαίου και του Ευβοϊκού κόλπου, ώσπου θεωρήθηκαν ύποπτοι και ταλαιπωρήθηκαν ανακρινόμενοι από Ιταλούς, Γερμανούς, ακόμα κι από Έλληνες.
Η γλωσσομάθεια, η ειλικρίνεια και η αφοβία συνετέλεσαν ώστε το ζεύγος να διασωθεί, ανάμεσα από πολλούς κινδύνους. Από μικρή ηλικία ο ποιητής μάθαινε ξένες γλώσσες πολύ εύκολα, γνώριζε δέκα γλώσσες και για ένα διάστημα ενδιαφέρθηκε για τη μεταγλωσσολογία. Με εφόδιο αυτή την πολυγλωσσία του, ασχολήθηκε με διεπιστημονικά, διακουλτουρικά, διαταξικά και διαπολιτιστικά ζωτικά ζητήματα.
Του άρεσε να ταξιδεύει και έχει δημοσιέψει μερικές από τις εντυπώσεις του σε περιοδικά κι εφημερίδες της προπολεμικής εποχής, με το όνομά του, αλλά και με ψευδώνυμο. Τότε πού έμενε στην Αθήνα, είχε πολλές γνωριμίες και φιλίες με κάθε κοινωνικής τάξης κι επαγγέλματος ανθρώπους. Μεταξύ των διανοούμενων και λογοτεχνών φίλων του στην Αθήνα, ήταν ο Ντίμης Αποστολόπουλος, ο Σαραντάρης, ο Βαρίκας, ο Ρίτσος, ο Καζαντζάκης και άλλοι.
Ο Κ.Θ. Δημαράς στο επίμετρο της Ιστορίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, επισημαίνει: «Ο πολύτροπος αυτός λογοτέχνης και στοχαστής (ποιήματα, δοκίμιο, θέατρο), απορροφημένος ιδίως από φιλοσοφικά προβλήματα, υπέταξε υπερβολικά την τέχνη του στα θέματά του κι έτσι αδικεί κάποτε την έμπνευσή του, που δεν παύει όμως να είναι οραματική, δυνατή και γενναία, βγαλμένη μέσα από τις καίριες αγωνίες της εποχής μας».
Ο καθηγητής Σ. Σκαρτσής σημειώνει: Ο Ζήσης Οικονόμου έχει σίγουρα ένα τρόπο ολότελα δικό του, τρόπο ζωής και γραφής........ Ίσως το πιο σημαντικό σχετικά με το θέμα Ζήσης Οικονόμου είναι πως αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε να ζήσει μια ζωή συνεπή με τους πνευματικούς όρους που επέλεξε και πως έζησε στον προσωπικό του χώρο αποτελεσματικά.
Πάντα παρέμενε Αμερόληπτος ερευνητής. Η αδέσμευτη συμπεριφορά του προκάλεσε από μικρή ηλικία την αντίδραση συγχωριανών του, καθηγητών του και ανθρώπων των γραμμάτων αργότερα. Το 1977 έλαβε το βραβείο ποιήσεως της Ακαδημίας «Αθηνών, για όλο το ποιητικό του έργο και ιδιαίτερα για το βιβλίο του «Αιθρία σιγή» . Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης για το βιβλίο του «ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΥΤΑΞΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» και το σύνολο του έργου του.