ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (1933) [Α' έκδοση] - Ν. Ι. Λούβαρι

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Δύο (2) τόμοι δεμένοι μαζί σε ένα βιβλίο. Ολοκληρωμένο έργο.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Α' έκδοση.
Πολύ καλή κατάσταση.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
Συγγραφέας: Ν. Ι. ΛΟΥΒΑΡΙΣ (Καθηγητής της Ερμηνείας της Κ. Διαθήκης και της Ιστορίας των Θρησκευμάτων εν τω Πανεπιστήμιω Αθηνών)
Εκδόσεις: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ"
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1933
Σελίδες: 228 + 277
Διαστάσεις: 17,5 Χ 13,5 Χ 4
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Α' ΤΟΜΟΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ΦΙΛΟΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΛΑΩΝ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Β' ΤΟΜΟΣ
ΜΕΤΑΒΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΖ' ΑΙΩΝΟΣ
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΩΣ
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤΙΟΥ
Η ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΝΤΙΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΝ
---
Ο Νικόλαος Λούβαρις (1887 - 1961) ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου του 20ού αιώνα, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ελευθεροτέκτονας και συνεργάτης των Ναζί κατά τη Γερμανική Κατοχή της Ελλάδας.
Θεωρείται ως ο βασικός εισηγητής των θρησκειοφιλοσοφικών σπουδών στην Ελλάδα: το μελέτημά του «Η φιλοσοφία της θρησκείας εν τω παρόντι», το 1916 μπορεί να θεωρηθεί ως η «ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς της». Πέτυχε, μάλιστα, με δική του εισήγηση την ίδρυση στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ειδικής έδρας της Φιλοσοφίας της Θρησκείας μετά στοιχείων της Ψυχολογίας της θρησκείας, όπου δίδαξε κατ' ανάθεση από το 1953 έως το 1955.
Σε αυτόν οφείλεται, επίσης, η ίδρυση της έδρας φιλοσοφίας στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πόλιτικών Επιστημών. Με δική του πρωτοβουλία εισηγήθηκε το θρησκειοφιλοσοφικό μάθημα στις παιδαγωγικές ακαδημίες και στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Επίσης μερίμνησε για τη δημιουργία ενός φυτωρίου νεοελλήνων θρησκειοφιλοσόφων από όπου προήλθαν οι Ευάγγελος Θεοδώρου και Νίκος Νησιώτης Ιδιαίτερη απήχηση είχε στο λεγόμενο Κύκλο της Χαϊδελβέργης (Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος), ενώ οι μαθητές του ονομάζονταν λουβαρισταί. Ασχολήθηκε με τις θρησκειοψυχολογικές σπουδές και πρώτος αυτός καθιέρωσε το όνομα ψυχολογία της θρησκείας ή θρησκειοψυχολογία.
Οι απόψεις του για τη θρησκεία έχουν δεχθεί επιδράσεις από τη θεωρία των αξιών, τη λεγόμενη αξιολογία των νεοκαντιανών της σχολής της Βάδης. Έτσι, σύμφωνα με τον Λούβαρι, ο πνευματικός βίος είναι ένα σύνολο αξιών με τη δική της καθεμιά περιοχή: για την αληθεία, π.χ., αντιστοιχεί η επιστήμη. Η θρησκεία έχει ως επίκεντρό της την αξία του αγίου ή του θείου.
Επίσης ο Λούβαρις επηρεάστηκε από την φαινομενολογία του Έντμουντ Χούσερλ. Αντίθετος προς τον ιστορικό υλισμό, παρέμεινε σταθερός στη θετικιστική αντίληψη των δασκάλων του Βίλχελμ Ντίλταϋ και Έντουαρντ Σπράνγκερ και δι΄αυτών του Ιμμάνουελ Καντ. 
Στην Ιστορία της Φιλοσοφίας του, ο Λούβαρις ακολουθεί τη διαίρεση της αρχαίας φιλοσοφίας του Βίλχελμ Βίντελμπαντ (ιδρυτής της νεοκαντιανής σχολής της Βάδης), διακρίνοντας μία κοσμολογική, μία ανθρωπολογική και μία ηθικοθρησκευτική περίοδο στην εξέλιξή της. Παρόμοια, επίσης με τον Βίτελμπαντ, συγκροτεί το υλικό του με βάση την εξέλιξη των προβλημάτων στην αρχαία φιλοσοφία κι όχι τη χρονολογική σειρά που εμφανίζονται οι κυριότεροι εκπρόσωποί της. 
Ο Λούβαρις, θρέμμα της γερμανικής παράδοσης της ιστορίας του πνεύματος, έγραφε ευνοϊκά και εκτενώς για την ανοικοδομητική προσφορά του Αδόλφου Χίτλερ, χαρακτήριζε τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες εχθρούς του κράτους, ενώ τον Χίτλερ παιδί του λαού και περιέγραφε τον εκφυλισμό του Τύπου και των πανεπιστημίων από τις υπερβολικά ευρείες ελευθερίες. Σε άλλο άρθρο του ο ίδιος επαινούσε την κατάργηση των ελευθεριών στη Γερμανία: οι Ναζί είχαν αποκαταστήσει την ελευθερία του κράτους και είχαν ενισχύσει την εθνική συνείδηση, μεταξύ άλλων με σημαίες και στολές, παρελάσεις και στρατιωτικό πνεύμα. Δεν έλειπαν και οι θετικές εκτιμήσεις του για τον ιταλικό φασισμό.