ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ - Νίκος Τσιφόρος

Βιβλίο με μαλακό ιλουστρασιόν εξώφυλλο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα. 
Πολύ καλή κατάσταση. Εμφανές ψεγάδι στο εξώφυλλο. Υπόλοιπο βιβλίο άθικτο/αμεταχείριστο.
Κωμική/σατιρική λογοτεχνία.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ
Συγγραφέας: ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ
Εκδόσεις: ΕΡΜΗΣ
Έτος εκδόσεως: 1978
Σελίδες: 448
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Σαν πρόλογος
Η αποτοξίνωση
Ο Καίσαρας
Έρχεται ο Χριστιανισμός
Οι ληστές της θάλασσας
Ο βασιλιάς Αλφρέδος
Μετά τον Αλφρέδο
Κνούτος και Έμμα
Οι Νορμανδοί
Ο Γουλιέλμος
Τα Γουλιελμάκια
Φασαρίες
Μάγκνα Κάρτα
Το Ερρικάκι που είχε το νούμερο τρία
Αυτό το παιδάκι ο Εδουάρδος Α'
Κουνιστός και λυγιστός
100 χρόνια πόλεμος
Το διάλειμμα
Ο πόλεμος των δύο ρόδων
Ο κύριος Ερρίκος εφτά νούμερο
Ο Ερρίκος ο όγδοος
Ο κύριος Κρόμγουελ που τον λέγανε Τομ
Κάτι διάδοχοι λιανοτάρια
Ελισάβετ, το μεγάλο ατού
Το Μαράκι ή Στιούαρτ
Η μεγάλη βασίλισσα
Ιάκωβος ο Α'
Άλλο κάρρο με λεμόνια: ο Κάρολος
Κρόμγουελλ
Κάρολος ο Β': ο Άγγελος
Τ' αδελφάκι μας ο Ιάκωβος ο δύο
Η εταιρεία βασιλέων "Γουλιέλμος και Μαρία"
Μια κυρά βασίλισσα που τη λέγαν Άννα
Δουλεμπόριο
Ο άλλος Γιωργάκης
Ο κύριος Πιττ ο μέγας
Ο τρίτος Γιώργος
Πιττ ο δεύτερος
Πάει το παιδί απ' τον καϋμό του
Ύστερα από τον Ναπολέοντα
Ο Κάννιγκ και το 1821
Ο κύριος Γουλιέλμος, ο τέταρτος
Βικτωρία
Ο κύριος Πάλμερστον
Πολλά και διάφορα
Η μεγάλη Βικτωριανή εποχή
Αυτοκρατορία
Βικτωρίας συνέχεια κ τέλος
Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος
Ο πόλεμος τελειώνει με νίκη
Όσα έγιναν μετά τον πόλεμο
---
Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα είναι πιο ισχυρά από τα αισθήματα που δένουν ή χωρίζουν δυο λαούς. Μπορεί ο λαός ενός κράτους να αγαπά, να τιμά και να σέβεται τον λαό ενός άλλου. Αυτό ωστόσο δεν είναι αρκετό για να δημιουργήση τους "επίσημους" φιλικούς δεσμούς. Και είναι πασίγνωστο ότι και οι πόλεμοι ακόμα δεν αποτελούν, σε τελευταία ανάλυσι, τίποτ' άλλο παρά μια απελπισμένη απόπειρα για την κατοχύρωσι αυτών των συμφερόντων.
Και αυτό το βλέπουμε κάθε τόσο στις σχέσεις μας με την Αγγλία. Ο δικός μας λαός θαυμάζει και αγαπά τον αγγλικό. Και θα ήταν το λιγώτερο ανακρίβεια ν' αρνηθούμε ότι και οι Άγγλοι -ο λαός τουλάχιστον- δεν τρέφουν τα ίδια αισθήματα για μας. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
 
Ο Νίκος Τσιφόρος (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 27 Αυγούστου 1909 - Αθήνα, 6 Αυγούστου 1970) ήταν Έλληνας συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1909. Δύο χρόνια αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Από τα έντεκά του χρόνια ο Νίκος Τσιφόρος άρχισε να ασχολείται μανιωδώς με το γράψιμο, ενώ την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε το 1928 για ένα θερινό θέατρο στη Φρεαττύδα. Η πρώτη του αυτή προσπάθεια απέτυχε αλλά δεν απογοητεύτηκε. Αφού πήρε το πτυχίο της Νομικής, εργάστηκε για δυο χρόνια στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να μπαρκάρει στα καράβια. Ως το 1939 άλλαζε συνέχεια επάγγελμα, αλλά συνέχιζε να γράφει δημοσιεύοντας κείμενά του σε διάφορα έντυπα. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1944 όταν ο θίασος του Δημήτρη Χορν και της Μαίρης Αρώνη αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο Ακροπόλ το θεατρικό έργο του Τσιφόρου «Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων». Τέσσερα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1948-49 έκανε και την πρώτη του ταινία, η οποία προβλήθηκε με τον τίτλο «Τελευταία αποστολή», σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του.
Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες (Προοδευτικός Φιλελεύθερος, Βήμα, Ελεύθερος Κόσμος) και περιοδικά (Τραστ, Ρομάντσο, Ταχυδρόμος, Πάνθεον), ενώ έγραψε πάνω από 40 θεατρικά έργα και περισσότερα από 60 σενάρια. Κάποια αυτά τα έγραψε μόνος του και άλλα σε συνεργασία, κυρίως με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, με τον οποίο δημιούργησαν ένα από τα πιο σημαντικά δίδυμα θεατρικών συγγραφέων.
Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, ευθυμογράφος, επιθεωρησιογράφος, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου, αφοσιώθηκε, παράλληλα, στη δημοσιογραφία γράφοντας χρονογραφήματα και εύθυμα στιγμιότυπα τα οποία συνήθως υπέγραφε με διάφορα ψευδώνυμα. Οι ήρωες του Νίκου Τσιφόρου κινούνται συνήθως στο περιθώριο της αθηναϊκής προπολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου, έχουν δοσοληψίες με το νόμο και το δραματικό διογκώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταλήγει γκροτέσκ. Πένα ευθύβολη, καυστική, συνέθετε ξεκαρδιστικές ιστορίες προσφέροντας απλόχερα το γέλιο σε μία Ελλάδα που το είχε απόλυτα ανάγκη.
Το 1965 αρρώστησε με καρκίνο. Μετά από πέντε χρόνια ταλαιπωρίας, με εγχειρήσεις και μεταστάσεις -χωρίς να σταματήσει ωστόσο να γράφει- πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1970. Από τα έργα του ξεχωρίζουν οι Σταυροφορίες, Τα Παιδιά της Πιάτσας, τα Παραμύθια Πίσω Από Τα Κάγκελα, Άνθρωποι Και Ανθρωπάκια, η παρωδία της Ελληνικής Μυθολογίας κ.ά.