Η ΠΑΡΑΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ (1917) [Α' έκδοση] - Κ. Α. Ψάχου

Χαρτόδετο βιβλίο.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Α' έκδοση.
Περιέχει ολοσέλιδες ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις και 23 ένθετους πίνακες.
Σημ.: Το παρόν βιβλίο είναι η αυθεντική έκδοση. ΟΧΙ ανατύπωση.
Καλή κατάσταση. Εσωτερικό άθικτο.
Η ΠΑΡΑΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 
ήτοι ιστορική και τεχνική επισκόπισις της σημειογραφίας της βυζαντινής μουσικής από των πρώτων χριστιανικών χρόνων μέχρι των καθ' ημάς
Συγγραφέας: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΛ. ΨΑΧΟΣ (ΑΡΧΩΝ ΕΝΤΙΜΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΑΥΛΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΝ ΤΩ ΩΔΕΙΩ ΑΘΗΝΩΝ)
Εκδόσεις: ΤΥΠΟΙΣ Π. Δ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1917
Σελίδες: 94 + ένθετοι πίνακες
Διαστάσεις: 25,5 Χ 18
ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΙΣ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ. ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΙΣ
---
Ο Κωνσταντίνος Α. Ψάχος (1869 – 1949) ήταν Έλληνας λόγιος, παιδαγωγός, βυζαντινολόγος, μουσικός, συνθέτης, πρωτοψάλτης και μουσικολόγος.
Μελέτησε τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική, την Αρχαία Ελληνική, την ελληνική δημοτική και την οθωμανική και τουρκική μουσική. Ανέδειξε πολλούς μαθητές ιεροψάλτες κατά την σταδιοδρομία του. Διακρίθηκε πολλάκις για τα έργα του. Εφεύρε επίσης ένα πληκτροφόρο μουσικό όργανο, το Παναρμόνιο, μαζί με τον μαθηματικό Στ. Βραχάμη, ειδικά για την πιστή απόδοση των διαστημάτων της βυζαντινής μουσικής. Προκειμένου για την κατασκευή του οργάνου αυτού, η μαθήτρια του Ψάχου Εύα Πάλμερ-Σικελιανού διοργάνωσε έρανο και χρηματοδότησε και η ίδια τις εργασίες. Προς τιμήν της ο Ψάχος ονόμασε το όργανο "Εύειον Παναρμόνιον". Το Παναρμόνιο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1922 στο εργοστάσιο Steinmeyer στο Oettingen της Γερμανίας και ολοκληρώθηκε το 1924. Συνολικά κατασκευάστηκαν τρία παναρμόνια, δυο μικρά και ένα μεγάλο. Σήμερα τα δυο μικρά παναρμόνια βρίσκονται το ένα στην Εστία Νέας Σμύρνης και το δεύτερο στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Το μεγάλο παραμένει στη Γερμανία, καθότι, λόγω μιας περιπλεγμένης υπόθεσης, δεν έφθασε ποτέ στην Ελλάδα.
Ο Ψάχος έγραψε έργα εκκλησιαστικής μουσικής αλλά μουσική για αρχαίες τραγωδίες, με αφορμή τις Δελφικές Εορτές του ζεύγους Σικελιανού. Αξιόλογες συνθέσεις του είναι το «Άξιον εστί» σε ήχο εναρμόνιο και η «Αποστολική περικοπή» σε δ΄ ήχο χρωματικό. Πρότεινε επίσης ένα είδος εναρμόνισης της Βυζαντινής μουσικής με τη χρήση (αντί για μία) δύο ή τριών συνηχητικών γραμμών. Το σπουδαιότερο θεωρητικό του έργο είναι «Το οκτάηχον σύστημα της Βυζαντινής μουσικής, εκκλησιαστικής και δημώδους και το της αρμονικής συνηχήσεως», που γράφτηκε στην Αθήνα το 1941, αλλά εκδόθηκε πολύ αργότερα, μόλις το 1978, με επιμέλεια και εισαγωγή του Γεωργίου Ι. Χατζηθεοδώρου. Κατέγραψε ακόμη ελληνική δημοτική μουσική, αξιοποιώντας τα σημειογραφικά συστήματα της Βυζαντινή αλλά και της Ευρωπαϊκής μουσικής. Πρώτος ο Ψάχος εξέδωσε την Λειτουργία έντυπη με συνηχητική γραμμή, επίσης εξέδωσε το βιβλίο του «Ασίας Λύρα» στο οποίο αναλύει τα μακάμια. Το έργο αυτό περιέχει και άσματα της εξωτερικής ρυθμικής μουσικής και πολλά άλλα, δημοσιευθέντα στα πρακτικά του άλλοτε Εκκλησιαστικού Μουσικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως και στην τότε εφημερίδα «Εκκλησιαστική Αλήθεια» του Οικουμενικού Πατριαρχείου.