Η ΝΑΥΤΙΑ - Ζαν Πωλ Σαρτρ (Βραβείο Νόμπελ)
Βιβλίο με μαλακό ιλουστρασιόν εξώφυλλο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση.
Μυθιστόρημα.
Η ΝΑΥΤΙΑ
Συγγραφέας: ΖΑΝ ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ
Μετάφραση: Θ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις: ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΜΠΟΓΙΑΤΗΣ
Έτος εκδόσεως: χ. χ. (1982)
Σελίδες: 226
Διαστάσεις: 21 Χ 13
---
Ο Ζαν-Πoλ Σαρτρ (21 Ιουνίου 1905 - 15 Απριλίου 1980) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης, κριτικός και πολιτικός ακτιβιστής, ο κυριότερος εκπρόσωπος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας, καθώς και υποστηρικτής της πολιτικής θεωρίας του Μαρξισμού. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος υπήρξε ένας εσωτερικά στρατευμένος καλλιτέχνης (όχι όμως και στρατευμένος από κάποιο κράτος ή καθεστώς) στηρίζοντας τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Στις δυτικές χώρες του ασκήθηκε έντονη κριτική για την υποστήριξη του προς τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις της εποχής, όπως αυτές του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, του Μάο στην Κίνα, καθώς και των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, αλλά και εντός της Γαλλίας για την υποστήριξη των Αλγερινών επαναστατών έναντι των γαλλικών στρατευμάτων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας.Για τη στάση του αυτή έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του.
Ο Σαρτρ είναι επίσης γνωστός για την ανοικτή σχέση που διατηρούσε με τη διάσημη θεωρητικό του φεμινισμού και φιλόσοφο-μυθιστοριογράφο, Σιμόν ντε Μποβουάρ. Αχώριστοι πάνω από μισό αιώνα και οι δύο μαζί αμφισβήτησαν τις κοινωνικές και πολιτισμικές συμβάσεις του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο θεωρούσαν μεγαλοαστικό και ρηχό (μπουρζουά) ως προς τον τρόπο ζωής και σκέψης. Η σύγκρουση μεταξύ της καταδυναστευτικής, και πνευματικά καταστροφικής συμμόρφωσης με το κατεστημένο, και η αναζήτηση του αυθεντικού τρόπου του υπάρχειν αποτέλεσε την κύρια θεματολογία της πρώιμης περιόδου του Σαρτρ, το οποίο και αποτύπωσε στο κύριο φιλοσοφικό του έργο με τίτλο Το είναι και το μηδέν (L'Être et le Néant) το οποίο εκδόθηκε το 1943, ενώ άλλα σημαντικά φιλοσοφικά έργα του αποτελούν το Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός (L'existentialisme est un humanisme) του 1946, και η Κριτική της διαλεκτικής λογικής (La Critique de la raison dialectique) του 1960.
Αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και γι' αυτό τον λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, αναφέροντας πως ένας συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό. Το έργο του εξακολουθεί να επηρεάζει και να αποτελεί αντικείμενο μελέτης της κοινωνιολογίας, κριτικής θεωρίας, μετα-αποικιοκρατισμού, και λογοτεχνικής ανάλυσης.
Η ναυτία είναι ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα του υπαρξιακού φιλόσοφου Jean-Paul Sartre, που δημοσιεύθηκε το 1938. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Sartre και, κατά τη γνώμη του, ένα από τα καλύτερα έργα του.
Υπόθεση του έργου: Ο Αντουάν Ροκεντέν, ένας ιστορικός περίπου τριάντα πέντε ετών, φτάνει στη Μπουβίλ, μια φανταστική πόλη που θυμίζει τη Χάβρη. Ζει μόνος και εργάζεται, βασισμένος στα αρχεία της βιβλιοθήκης της πόλης, πάνω στη βιογραφία του μαρκήσιου ντε Ρολμπόν, ενός αριστοκράτη στα τέλη του 18ου αιώνα. Ζει με τα εισοδήματά του, αφότου εγκατέλειψε μια δουλειά στη Γαλλική Ινδοκίνα, λόγω της κούρασης των ταξιδιών και όσων πίστευε ότι ήταν περιπέτεια. Αυτή η συνειδητοποίηση σηματοδοτεί μια από τις σημαντικές πρώτες σκέψεις του αφηγητή στο βιβλίο.
Ο Ροκεντέν κρατά ημερολόγιο και είναι αυτό το κείμενο που αποτελεί το μυθιστόρημα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Σιγά σιγά, παρατηρεί ότι η σχέση του με τα συνηθισμένα αντικείμενα έχει αλλάξει και αναρωτιέται πώς. Όλα του φαίνονται δυσάρεστα και πολλές φορές τον κυριεύει μια οντολογική δυσφορία: η ναυτία, κατά την οποία δεν μπορεί πλέον να δει ή να νιώσει τον εαυτό του χωρίς να βιώσει βαθιά αποστροφή. Δεν τρέφει φιλικά αισθήματα πια για κανέναν, παρά τη «συνάντηση» του Αυτοδίδακτου στη βιβλιοθήκη, με τον οποίο θα αρχίσει φιλοσοφικές συζητήσεις σχετικά με τον ουμανισμό και τον ατομικισμό. Ο Ροκεντέν νιώθει μια βαθιά αποξένωση από τα πάντα γύρω του.
Καθώς οι κρίσεις ναυτίας εμφανίζονται πιο συχνά, ο Ροκεντέν δεν αντέχει πλέον την αστική τάξη της Μπουβίλ, ούτε τον βιογραφούμενο μαρκήσιο ντε Ρολμπόν που σύντομα του φαίνεται πολύ βαρετός και χωρίς ενδιαφέρον, «γιατί η ιστορία μιλάει για ό,τι υπήρξε [και] ποτέ ένα υπάρχον δεν μπορεί να αιτιολογήσει την ύπαρξη ενός άλλου υπάρχοντος». Έτσι, εγκαταλείπει την έρευνά του, σταματά το βιβλίο του και η πλήξη τον κυριεύει. Βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό του και καταλαβαίνει ότι η ύπαρξή του είναι αδικαιολόγητη, χωρίς λόγο. Τότε είναι που, σε ένα από τα πιο φιλοσοφικά αποσπάσματα του ημερολογίου, αφηγείται ιλιγγιωδώς πώς συνειδητοποιεί την ύπαρξη, που υπάρχει, όπως όλα γύρω. Τα νέα του οράματα αλλάζουν ολόκληρη την ύπαρξή του.
Μαθαίνει ότι η πρώην σύντροφός του, Άννυ, με την οποία μοιράζονταν τις εντυπώσεις του, φεύγει για το Λονδίνο, έτσι βρίσκεται πραγματικά μόνος και δεν υπάρχει πια για τίποτα και για κανέναν. Μόνο η φαντασία θα καταφέρει ίσως να τον λυτρώσει από τη ναυτία και αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα τον κάνει να αποδεχθεί την ύπαρξη και να υπερβεί την πραγματικότητα.
