Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ - Κ. Ι. Πανά & Ν. Β. Σκληρού

Χαρτόδετο βιβλίο.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Σημ.: Η προμετωπίδα φέρει ιδιόχειρη αφιέρωση προς την Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Θεσσαλίας [φωτο]. Πιθανολογούμε ότι είναι του Ν. Β. Σκληρού. 
Πολύ καλή κατάσταση.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
(Από την διάλεξιν-συναυλίαν της 16ης Μαΐου 1958 εις την Διακίδειον Σχολήν Λαού Πατρών).
Μετά δείγματος Βυζαντινής Παρασημαντικής εξ (6) δημωδών ασμάτων.
Συγγραφείς: Κ. Ι. ΠΑΝΑΣ (Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής εν τη Αρσάκειω Παιδαγωγ. Ακαδημία Πατρών) & Ν. Β. ΣΚΛΗΡΟΣ (Τέως Διευθυντής Γεωργικής Σχολής Πατρών)
Εκδόσεις: ΤΥΠΟΙΣ ΧΑΡ. & ΙΩ. ΚΑΓΙΑΦΑ
Έτος εκδόσεως: 1958
Σελίδες: 58
Διαστάσεις: 21 Χ 14,5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
---
Ο Κωνσταντίνος Πανάς (1912 -2000) γεννήθηκε στην Κατοχή Μεσολογγίου. Μαθητής του Κωνσταντίνου Ψάχου. Καθηγητής της μουσικής στο Μεσολόγγι, στη Ναύπακτο, στην Πάτρα και (από το 1954) στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία της ίδιας πόλης. Από τους πιο δραστήριους σύγχρονους εκκλησιαστικούς συνθέτες. Έχει μελοποιήσει, και εκδώσει, πολλά μουσικά βιβλία: "Ανθοδέσμη" για τη Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου (Νεάπολη Κρήτης 1956), "Ο Ακάθιστος Ύμνος" μελοποιηθείς ευρύθμως και μελωδικώς (Νεάπολη Κρήτης 1958), "Το Χαρμόσυνον Πεντηκοστάριον" (Νεάπολη Κρήτης 1964), "Δοξαστάριον", τομ. Α΄ (Αθήνα 1977) και τόμ. Β΄ (Αθήνα 1979), "Ανθοδέσμη" με τις Ακολουθίες του Βαπτίσματος, του Γάμου, τη Νεκρώσιμη, του Ακαθίστου Ύμνου, του Μικρού και Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα (Αθήνα 1979), "Τριώδιον" (Αθήνα 1981), "Η Θεία και Ιερά Λειτουργία" (Αθήνα 1984), "Επίλεκτοι Υμνωδίαι" (Πάτρα 1996) και "Εκκλησιαστικοί Ύμνοι (Πάτρα 1997). Έχει εκδώσει επίσης και ένα θεωρητικό εγχειρίδιο υπό τον τίτλο "Θεωρία, Μέθοδος και Ορθογραφία της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής" (Αθήνα - Πάτρα 1970). Οι συνθέσεις του διακρίνονται για το έντεχνο, το ευρηματικό και πλούσιο, ενώ ο ίδιος ως ψάλτης στοιχείται περισσότερο στο ύφος και στην παράδοση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Κωνσταντινούπολης γενικότερα.
 
Ο Νίκος Σκληρός του Βασιλείου-Πεντελαίος, γεωπόνος, ήταν γεννημένος στο χωριό Κοντάραινα της Λευκάδας το 1908. Πέθανε το 1985. Εγκαταστάθηκε στην Πάτρα όπου και παντρεύτηκε την Τούλα Μπόκολα.
Γεννήθηκε σε αγροτική οικογένεια και λόγω της κλήσης του στα γράμματα κι επειδή έτσι κι αλλιώς δεν ήταν γεροδεμένος, ο πατέρας του ήθελε να τον σπουδάσει μιας και δεν έκανε για τις σκληρές αγροτικές δουλειές. Σπούδασε στην γεωργική σχολή Λάρισας ως υπότροφος. Τέλειωσε και την ανωτάτη γεωπονική σχολή Αθηνών.
Δίδαξε αργότερα στην Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή της Λάρισας, στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, στην Επιμελητεία του επικοισμού Ιωαννίνων, στην Επιμελητεία του Φυτοπαθολογικού Σταθμού Βόλου, στη Γεωργική Υπηρεσία των επαρχιών Αιγιαλείας, Καλαβρύτων και Πατρών, ως προϊστάμενος, ως Δ/ντής του Γεωργικού Σχολείου Πατρών, ως καθηγητής Γεωπονικών στο Ανώτερο εκκλησιαστικό Φροντιστήριο και την Παιδαγωγική Ακαδημία Πατρών. Υπήρξε μέλος πολλών ενώσεων και συλλόγων όπως της ένωσης φιλολόγων ΝΔ Ελλάδος αλλά και πρόεδρος του συλλόγου «Το Δημοτικό Τραγούδι», μέλος του πανελληνίου ορειβατικού συλλόγου και φυσικά της Αχαίας.
Δίδασκε στην γεωπονική σχολή της Πάτρας για πάρα πολλά χρόνια αλλά συμμετείχε και σε πολλές αποστολές στο εξωτερικό για να γνωρίσει πιο παραγωγικές μεθόδους καλλιεργειών και να τις μεταδώσει στους Έλληνες αγρότες οι οποίοι πάλευαν με το μυτοτσάπι και το αλέτρι να κάνουν παραγωγή για ένα πληθυσμό νηστικό (όπως έβλεπε κι όπως έλεγε) που αυξανόταν και δεν έφταναν τα παραγόμενα στην Ελλάδα αγροτικά προϊόντα.
Ήταν θιασώτης σύγχρονων καλλιεργειών αλλά δεν είχε ακροατήριο όπως έλεγε. Δύσκολα έως καθόλου δεν άκουγαν οι έλληνες αγρότες για νέους σπόρους,  νέες καλλιέργειες, νέες αρρώσεις, μηχανήματα, καταπολέμηση ασθενειών κλπ. Γύριζε όλη την ύπαιθρο με τα πόδια και μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη χιαστί. Αποτύπωνε σκηνές απ’ την ύπαιθρο αλλά κυρίως καλούσε στα καφενεία (στην εκκλησία του δήμου όπως έλεγε) τους αγρότες να τους μιλήσει για όλα αυτά τα γεωργικά αλλά και για την πατριδογνωσία και την ιστορία μας. 
Ήταν υπέρ των νέων μεθόδων καλλιέργειας κυρίως για να είναι παραγωγικές οι καλλιέργειες κι έτσι να μην εγκαταλείπεται η ύπαιθρος, πράγμα που έβλεπε να επέρχεται με γρήγορους ρυθμούς. Δεν ήταν υπέρ των φυτοφαρμάκων, το αντίθετο αλλά υπέρ της πιο σύγχρονης απόδοσης των καλλιεργειών.