ΖΥΣΤΙΝ 'Η ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ - Μαρκήσιος Ντε Σαντ
Μαλακό εξώφυλλο, δημοτική γλώσσα μονοτονικό, άριστη κατάσταση, μυθιστόρημα, εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, 1991, σελ. 388, 21x14
---
Η Ζυστίν (ή Τα βάσανα της Αρετής, ή με μια σειρά από άλλους τίτλους) είναι ένα κλασσικό ερωτικό μυθιστόρημα από τον Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά ντε Σαντ, που είναι ευρύτερα γνωστός ως Μαρκήσιος ντε Σαντ. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έκδοση με σκληρό εξώφυλλο του κειμένου, ενώ έχει ήδη περιέλθει ως κοινό κτήμα. Το ίδιο το κείμενο συχνά ενσωματώνεται σε διάφορες συλλογές του έργου του ντε Σαντ.
Η Ζυστίν γράφτηκε ακριβώς πριν από τη Γαλλική Επανάσταση στη Γαλλία και αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκα που παρουσιάζεται υπό το όνομα Τερέζα. Την ιστορία της αφηγείται στη Madame de Lorsagne καθώς υπερασπίζεται τον εαυτό της για τα εγκλήματά της, καθ΄οδόν προς την τιμωρία και τον θάνατο. Αυτή εξηγεί τη σειρά των βασάνων που την οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση.
Ο ντε Σαντ αναμίχθηκε ενεργά τόσο στην ανάπτυξη των δικών του φιλοσοφικών ιδεών (που αργότερα έγιναν πολλές από τις αρχές του σαδισμού) όσο και στην έρευνα της μεταβαλλόμενης κατάστασης της χώρας του. Καθώς, αργότερα στη ζωή του, αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική και έγινε μέλος της Εθνοσυνέλευσης της Γαλλικής Επανάστασης, μπορούμε να δούμε πολλές από τις ιδέες του να έχουν εισαχθεί στο έργο του αυτό που ήταν από τα πρώτα του.
Κεντρικές φιλοσοφικές ιδέες όπως οι ακόλουθες:
- να πηγαίνεις ενάντια στην αποδεκτή παράδοση
- η υποκειμενικότητα της αρετής και του βίτσιου
- το κυνήγι της ηδονής και οι συνέπειες του
- τα κακά της απολυταρχίας εξίσου είτε πρόκειται για καλό ή κακό σκοπό
- Η φύση, ως ο μοναδικός πραγματικά κυρίαρχος πάνω στον άνθρωπο
- Την έννοια του Λόγου ως κυρίαρχη και πέρα από συμφέροντα σύστημα
Οι περισσότερο πολιτικές του ιδέες εστιάζουν στην/στον:
- ιεραρχία και τις ανισότητες μέσα στο ταξικό σύστημα
- διαφθορά της εκκλησίας, του δικαστικού συστήματος και των περισσοτέρων θεσμών
- αντίστοιχο ρόλο των φύλων
- ανάγκη να βασιστούμε στους άλλους (ταιριαστή καθώς ο ντε Σαντ υιοθέτησε μια μορφή ουτοπικού σοσιαλισμού, τουλάχιστον προς το τέλος της ζωής του)
Επιπρόσθετες Κεντικές Φιλοσοφικές Ιδέες:
1. Η επιδίωξη της αρετής, όσο και αυτή του βίτσιου, γίνονται και τα δύο για χάρη της ηδονής, καθώς η ηδονή είναι ο υπέρτατος σκοπός της ανθρωπότητας και της ζωής.
2. Ο πόνος είναι καλός επίσης, στο βαθμό που η απομάκρυνσή του συνεπάγεται ευχαρίστηση, και ακόμα πολύ πιο κορυφούμενη ευχαρίστηση.
3. Το κακό και το έγκλημα είναι ευθέως ευχάριστα από μόνα τους, καθώς αποφεύγουν την εξιδανίκευση και την καθυστερημένη ευγνωμοσύνη που ενέχεται στις πράξεις της αρετής. Φυσικά, είναι η ικανοποίηση αυτό που ο ενάρετος περιμένει στη μετά θάνατον ζωή, μετά από μια δια βίου άρνηση των ενστικτωδών ικανοποιήσεων που τις έχουν στερηθεί είτε με τη δική τους θέληση, μέσω της επιβολής του εθίμου ή του νόμου.
4. Υπάρχει όμως εξίσου ένας τύπος ευχαρίστησης που αφορά τους "δίκαιους" στις τιμωρίες που επιβάλλονται από τον νόμο και την κοινωνία σε αυτούς που κρίνονται "ένοχοι" ακολουθώντας τα φυσικά τους ένστικτα, και αυτή ακριβώς η ευχαρίστηση είναι εξίσου διεστραμμένη.
5. Η θέληση για δύναμη είναι η θέληση για ηδονή, και όλη η χρήση της λογικής είναι ταγμένη για την επίτευξη, με οποιαδήποτε άμεση έκδηλη μορφή, αυτού του σκοπού. Ως εκ τούτου, η αρετή είναι πάντα μια μάσκα των χαρακτήρων.
Ο Ντονασιάν Αλφόνς Φρανσουά, Κόμης ντε Σαντ (γαλλικά: Donatien Alphonse François de Sade) (Παρίσι, 2 Ιουνίου 1740 – Σαραντόν Σαιν Μορίς, 2 Δεκεμβρίου 1814), ευρύτερα γνωστός ως Μαρκήσιος ντε Σαντ (γαλ.: Marquis de Sade) (όπως ονομαζόταν πριν το θάνατο του πατέρα του και τη λήψη του τίτλου του κόμη), αποκαλούμενος από τους θαυμαστές του ο «θεϊκός Μαρκήσιος», ήταν Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος με ηδονιστικές, κυρίως, και αθεϊστικές θεωρήσεις, που κατέστη περιώνυμος για τη γενετήσια διαστροφή της απόλαυσης του εκδηλούμενου φόβου, τρόμου και πόνου που προκαλούσε στις συντρόφους του, όπου και εκ του τίτλου του η καθιέρωση του όρου σαδισμός.
Η φιλοσοφία του πρεσβεύει μία ακραία μορφή ελευθερίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την ηθική ελευθεριότητα, και σκοπεί στην απεξάρτηση του ατόμου από κάθε κατεστημένη νομική, ηθική ή θρησκευτική αρχή με τελικό στόχο την επίτευξη της απόλυτης ατομικής ικανοποίησης, που θεωρεί ως την ανώτατη αξία.
Τα έργα του περιέχουν ακραίες μορφές ερωτικών πρακτικών και συχνά οι περιγραφές του κινούνται μέσα στα όρια της πορνογραφίας. Εξαιτίας της προκλητικής γραφής του και των ιδεών του πέρασε είκοσι εννέα χρόνια έγκλειστος σε άσυλα και σωφρονιστικά ιδρύματα. Το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αντιμαχόμενες κριτικές ενώ κατέστη πόλος έμπνευσης για άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες διαχρονικά. Η δική του άποψη για το έργο του συμπυκνώνεται στην παρακάτω ρήση του:
«Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ό,τι η ίδια μου η ζωή».
