ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ (Δίτομο έργο) - Ιωάννου Ρισπέν

Δίτομο ολοκληρωμένο έργο.
Σκληρόδετο/Πανόδετο με δερμάτινες ανάγλυφες ράχες.
Χρυσοτυπία στα εξώφυλλα και στις ράχες.
Καλή κατάσταση. 
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Πλούσια ασπρόμαυρη εικονογράφηση.
Συγγραφέας: ΡΙΣΠΕΝ ΙΩΑΝΝΗΣ
Τίτλος: Ελληνική Μυθολογία
(Επιμελ. ΣΠ.ΜΑΡΙΝΑΤΟΥ)
Μεταφραστής: ΤΕΤΕΝΕΣ ΝΙΚ.
Τόμοι: Α΄- Β΄
Εκδότης: "ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ - ΒΙΒΛΟΣ"
Τόπος έκδοσης: Αθήναι
Έτος εκδοσης: 1953
Σελίδες: 558+606
Διαστάσεις: 17 x 24 cm
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1ο. ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
2ο. ΔΙΑΣ
3ο. ΗΡΑ
4ο. ΑΘΗΝΑ
5ο. ΑΠΟΛΛΩΝ
6ο. ΑΡΤΕΜΗ
7ο. ΕΡΜΗΣ
8ο. ΑΡΗΣ
9ο. ΑΦΡΟΔΙΤΗ
10ο. ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
11ο. ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
12ο. ΑΔΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ
13ο. ΔΙΟΝΥΣΟΣ
14ο. ΟΙ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
15ο. ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ
16ο. ΟΙ ΗΡΩΕΣ
17ο. ΗΡΑΚΛΗΣ
18ο. ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
19ο. ΟΙ ΘΗΒΑΙΟΙ ΗΡΩΕΣ
20ο. ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
21ο. ΟΙ ΚΟΡΙΝΘΙΟΙ ΗΡΩΕΣ
22ο. ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
23ο. ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
24ο. ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ "ΙΛΙΑΔΑΣ" ΚΑΙ "ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ"
25ο. Η ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΕΟΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
---
O Jean Richepin γεννήθηκε στη Μεδέα της Αλγερίας το 1849 και πέθανε στο Παρίσι το 1926. Υπήρξε μυθιστοριογράφος  ποιητής, δημοσιογράφος και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Δημοφιλή έργα του: “La chanson des gueux”, “Les caresses”, “Les blasphemes”. Φύση απείθαρχη και ανήσυχη, δεν δίστασε μετά τις σπουδές του, να εργαστεί σαν ηθοποιός, σαν ναύτης ή λιμενεργάτης.
Υπήρξε σημαντικός μελετητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας και έμαθε ελληνικά για να μπορεί να διαβάζει τα δημοτικά μας τραγούδια. Ο συγγραφέας δεν έμεινε ασυγκίνητος από τους μύθους και θρύλους της Αρχαίας Ελλάδας και συνέταξε την  Ελληνική Μυθολογία – μια από τις καλύτερες που κυκλοφόρησαν παγκοσμίως – ένα έργο που τον έκανε ευρύτερα γνωστό στο ελληνικό κοινό.
Ο Richepin αναφέρει στην εισαγωγή μεταξύ άλλων:
«Επάνω στα παλιά τελετουργικά, τα πελασγικά και τα σημιτικά, οι πρώτοι έλληνες έχουν εφεύρει, για να κατορθώσουν να τα κατανοήσουν και να τα εξηγήσουν, μύθους παραμύθια, τα οποία άρεσαν στην πλούσια και γόνιμη φαντασία τους. Και οι ποιητές τους και οι καλλιτέχνες τους που χρησιμοποιούσαν αυτούς τους μύθους και τα παραμύθια, μπορούσαν να τους μετατρέπουν όπως τους άρεσε.
»Εκτός από μερικές πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, όπως η οικογένεια των Ασκπληπιάδων (γιατροί, απόγονοι του Ασκληπιού) και των Ευμολπιδών (Ελευσίνια Μυστήρια), δεν υπήρχε κάστα ιερωμένων, που να αποτελείται δηλαδή, από παπάδες εξουσιοδοτημένους. Όπως και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι, οι Αθηναίοι ιερείς εξελέγοντο με εκλογές, ήταν αντικαταστατοί και τέλος, ήταν πολίτες με υποχρεώσεις, στρατιωτικές και πολιτικές, όμοιες με των άλλων πολιτών. Οι θύται εξελέγοντο, κατά προτίμησιν, κυρίως από τους μαγείρους, σαν πιο εξεσκημένους στη σφαγή και τον τεμαχισμό των ζώων που θυσίαζαν στους θεούς.»
Οι μεγάλες τελετές δημόσιας λατρείας συνίσταντο από καλλιτεχνικές και πλαστικές εορτές, τραγούδια, χορούς, θεατρικές παραστάσεις, των οποίων οι οργανωτές ήσαν επαγγελματίες ειδικοί, ποιητές και καλλιτέχνες, και των οποίων οι κομπάρσοι προήρχοντο από το μεγάλο πλήθος.»
Από αυτές τις διαπιστώσεις προκύπτει φανερά – δεν είναι έτσι; – πως οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ αυτό, που οι μοντέρνες κοινωνίες μας και άλλες αρχαίες κοινωνίες είχαν συλλάβει και εφαρμόσει με το όνομα ή τη μορφή της ανεγνωρισμένης από το κράτος θρησκείας….»