ΔΥΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ (1949) - Σίγκμουντ Φρόυντ
Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Δερμάτινη ράχη με χρυσοτυπίες και ακμές.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Δύο (2) συγγράμματα του Σίγκμουντ Φρόυντ δεμένα μαζί σε ένα βιβλίο.
Κατάσταση πολύ καλή / άριστη.
Διαστάσεις: 21 Χ 14,5
Το βιβλίο περιέχει τα εξής δύο συγγράμματα:
- Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ
Συγγραφέας: ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΫΝΤ
Εκδόσεις: ΤΣΟΓΚΑ - ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Έτος εκδόσεως: 1950
Σελίδες: 120
- ΤΟΤΕΜ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥ
ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΛΑΩΝ
Συγγραφέας: ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΫΝΤ
Εκδόσεις: ΤΣΟΓΚΑ - ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Έτος εκδόσεως: 1949
Σελίδες: 174
---
Ο Σίγκμουντ Φρόυντ (6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ού αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, την απώθηση και την παιδική σεξουαλικότητα.
Οι επιστημονικές θεωρίες του Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.
Το βιβλίο Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας (Das Unbehagen in der Kultur, «Η Δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό») γράφτηκε από το Σίγκμουντ Φρόυντ το 1929 και πρωτοεκδόθηκε το 1930 στα γερμανικά. Είναι ένα από τα σημαντικότερα και πιο πολυδιαβασμένα έργα του Φρόυντ.
Σε αυτό το δημιουργικό βιβλίο, ο Ζίγκμουντ Φρόιντ ασχολήθηκε με τα βασικά προβλήματα μεταξύ του πολιτισμού και του ατόμου. Το πρωταρχικό πρόβλημα είναι απόρροια της αναζήτησης του ατόμου για ελευθερία και της αντίθετης απαίτησης του πολιτισμού για κομφορμισμό και καταπάτησης των ενστίκτων. Πολλά από τα πρωτόγονα ένστικτα της ανθρωπότητας (όπως η επιθυμία για δολοφονία και η σεξουαλική επιθυμία) έχουν αρνητικές επιπτώσεις για τη ζωή σε μια κοινότητα. Ως αποτέλεσμα, ο πολιτισμός δημιουργεί νόμους που απαγορεύουν τις δολοφονίες, το βιασμό, και τις εξωσυζυγικές σχέσεις, και έχει βαρύτατες ποινές για όσους δεν υπακούν σε αυτούς τους νόμους. Αυτή η διεργασία, γράφει ο Φρόυντ, είναι βασικό γνώρισμα του πολιτισμού και έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί αισθήματα δυσφορίας στον άνθρωπο.
Η θεωρία του Φρόυντ βασίζεται στην ιδέα πως ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένστικτα που δεν αλλάζουν. Τα περισσότερο γνωστά είναι η επιθυμία για σεξ, και η τάση για βίαιη αντίσταση εναντίον των σεξουαλικών ανταγωνιστών, που εμποδίζουν την ικανοποίηση των ενστίκτων του ατόμου. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με βάση τη μεγιστοποίηση της ικανοποίησής τους, και αυτή επιτυγχάνεται με την ικανοποίηση των ενστίκτων.
Το Τοτέμ και ταμπού είναι τίτλος συγγράματος του θεμελιωτή της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1913, αρχικά υπό μορφή τεσσάρων εκτενών άρθρων στο περιοδικό Imago. Ο Φρόιντ, εδώ, ασχολείται με ζητήματα κοινωνικής ανθρωπολογίας, αρχαιολογίας και θρησκειολογίας, προσεγγίζοντάς τα από ψυχαναλυτική σκοπιά. Η βασική θέση του συγγραφέα είναι η ψυχολογική ομοιότητα μεταξύ πρωτόγονων λαών, παιδιών και νευρωτικών.
Ο συγγραφέας αρχίζει τη μελέτη του παρουσιάζοντας παραδείγματα γηγενών λαών της Ωκεανίας, προκειμένου να υποστηρίξει το επιχείρημα ότι η καταδίκη και αποφυγή της Αιμομιξίας είναι θεμελιώδης ρυθμιστικός παράγοντας των ηθών τους. Έτσι, οι εν λόγω φυλές διαμερίζονται σε εξωγαμικές ομάδες, η καθεμία από τις οποίες συσχετίζεται με ένα ιερό ζωικό τοτέμ. Η ιδιότητα της συμμετοχής σε μία τοτεμική ομάδα κληρονομείται από γενιά σε γενιά και η σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ μελών της ίδιας τοτεμικής ομάδας απαγορεύεται αυστηρά (κάποτε, επί ποινή θανάτου), ακόμα και αν δεν υφίσταται εξ αίματος συγγένεια μεταξύ τους. Ορισμένες φορές, ακόμα πιο περίπλοκοι τρόποι διαμέρισης της φυλής σε υποομάδες περιορίζουν ακόμα περισσότερο το εύρος των επιτρεπτών σεξουαλικών συντρόφων για κάθε μέλος της. Κατά τον Φρόιντ, πρόκειται για μηχανισμούς οι οποίοι ανάγονται σε παμπάλαιες εποχές ομαδικών γάμων και διατηρήθηκαν παρά τη μετάβαση σε ένα καθεστώς ατομικών γάμων και στενότερων οικογενειακών κύκλων.
Η μελέτη συνεχίζει, αναφέροντας παραδείγματα όπου απαγορεύσεις κάθε τύπου κοινωνικής προσέγγισης δεν αφορούν μόνο άτομα με κοινή τοτεμική ομάδα στο εσωτερικό μίας φυλής, αλλά και στενούς εξ αίματος ή εξ αγχιστείας συγγενείς: π.χ., περιπτώσεις όπου τιμωρείται αυστηρά η συναναστροφή μεταξύ μητέρας και γιου, γιου και αδελφής, ή γαμπρού και πεθεράς. Αυτά, κατά τον συγγραφέα, είναι φαινόμενα τα οποία επίσης ανάγονται σε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο αιμομειξίας. Πρόκειται, σύμφωνα με τον Φρόιντ, για υπομνήσεις απωθημένων στο ασυνείδητο αιμομεικτικών σεξουαλικών ορμών της παιδικής ηλικίας, οφειλόμενων στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα (όταν π.χ. ένας γαμπρός ελκύεται ερωτικά από τη μητέρα της συζύγου του), ή για περιπτώσεις ταύτισης, δηλαδή ψυχολογικής οικειοποίησης ενός ξένου εγώ από το εγώ του ατόμου (όταν, π.χ., η μητέρα της νύφης ταυτίζεται με την κόρη της και ερωτεύεται τον γαμπρό της).
