ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ - Κωνσταντίνου Τσάτσου

Χαρτόδετο βιβλίο.
Εξώφυλλα με αυτιά.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση.
Φιλοσοφικοί στοχασμοί.
ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
Συγγραφέας: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ
Εκδόσεις: ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Έτος εκδόσεως: 1976
Σελίδες: 236
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΔΙΑΛΟΓΟΙ:
Α΄
Τα όρια του λόγου. Η συμβολική νόηση. Οι προσβάσεις του Απολύτου. Τέχνη, Έρωτας, Θρησκευτική πίστη. Η κατά λόγον αλήθεια και η εξ αποκαλύψεως αλήθεια.
Β΄
Μυσταγωγία στη διδασκαλία του Χριστού. Η αφιέρωση στο Ένα. Καταδίκη της πολυπραγμοσύνης. Αναβαθμοί του Έρωτα. Οι δρόμοι προς το Απόλυτο. Η χριστιανική αγάπη. Η φιλία. Η στοργή.
Γ΄
Ο σύγχρονος κόσμος. Η κρίση του πολιτισμού. Ο χριστιανισμός και τα προβλήματα του παρόντος. Ο υλικός ευδαιμονισμός. Οι κίνδυνοι που απειλούν την Ευρώπη. Ορισμός της Ευρώπης. Ο εξωευρωπαϊκός Κόσμος. Η ελπίδα παγκόσμιας ειρήνης. Η εσωτερική κρίση των ατόμων.
Δ΄
Οι Έλληνες ως κατηγορία του ιστορικού λόγου. Ο Έλληνας ως είδος ανθρώπου. Η Ελλάδα όπως καθρεφτίστηκε στις συνειδήσεις των ξένων ποιητών, σοφών και πολιτικών. Η ιδέα της Ελλάδας και η ιστορική Ελλάδα. Η δίκη της ιστορικής Ελλάδας: κατήγοροι και συνήγοροι. Η σύνθεση του ελληνικού και χριστιανικού πνεύματος. Οι θεολογικές αναζητήσεις περί το τέλος του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Το απόλυτο αγαθό της πλατωνικής φιλοσοφίας και το μήνυμα της αγάπης. Ο χριστιανισμός ως σύνθεση του λόγου και της αγάπης. Οι αιρέσεις. Ο αναχωρητισμός κατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους. Η χριστιανική αγάπη και η θεοδικία ως αντίθετα. Χαρακτηρολογία του Έλληνα. Η ενότητα της ελληνικής ιστορίας και γλώσσας. Η σωτήρια παράδοση.
Ε΄
Το κενό της σύγχρονης ψυχής. Η απουσία σκοπού και η νεωτερική τέχνη. Ο υπαρξισμός και οι απελπισμένοι του συρμού. Χρεωκοπία του λόγου και υπεροχή των άλογων δυνάμεων. Υπάρχει θεραπεία; Είναι λύση ο μοναχισμός; Οι δημιουργοί του νέου λόγου. Ο νέος αναχωρητισμός. Η πολιτική υπό τη γενική έννοια και η πολιτική του ατόμου.
ΣΤ΄
Ο σκοπός της ιστορίας. Η ιστορία ως ενιαία και αδιαίρετη πράξη, κατά τον ιερό Αυγουστίνο. Η φιλοσοφική άποψη. Η ρίζα της ιστορίας: Αμαρτία και έφεση δημιουργίας; Η εξ αποκαλύψεως αλήθεια και ο Λόγος μπρος στα έσχατα ερωτήματα. Η έννοια της προόδου μέσα στην ιστορία. Αναίρεση του υπαρξισμού. Η ουσία του ανθρώπου και το χρέος του.
Ζ΄
Ο Ηγούμενος Συνέσιος εξομολογείται στον Ιπλιξή. Ο έρωτας ως μυσταγωγός. Μια βιογραφική παρένθεση. Ένα αφήγημα που τέμνει στα δύο τους δώδεκα διαλόγους.
Η΄
Το ωραίο στη φύση. Το ωραίο στην τέχνη. Ηθοπλαστική δύναμη του ωραίου. Το κάλλος του Θείου. Η μυστική νόηση. Η ποίηση υπό την ευρεία έννοια. Η ποίηση ως τέχνη του λόγου. Η γλώσσα και οι μεταφράσεις των ποιημάτων. Η ποίηση του παράλογου. Το απαραίτητο στοιχείο του έλλογου συνειρμού.
Θ΄
Κριτική της νεωτερικής ποίησης. Οι κανόνες της αισθητικής συγκίνησης. Το δίδαγμα από την ιστορία της λογοτεχνίας. Η σύγχρονη φιλοσοφία ως προσδιοριστικός παράγοντας της μοντέρνας ποίησης. Η θεραπεία της αρρώστιας του αιώνα. Κριτική του υπαρξισμού. Μέθοδοι της γνώσης.
Ι΄
Άπειρος χώρος και άπειρος χρόνος. Ο ιστορικός χρόνος και η υπέρβασή του με τον θεωρητικό λόγο. Το σταθερό και ανέφικτο σημείο όπου τείνει ο πνευματικός άνθρωπος. Η υπόθεση ενός αντικειμενικού λόγου. Λόγος και ελευθερία. "Τρόποι" της ελευθερίας: Επιστήμη, Τέχνη, Ηθική. Απόρριψη της φιλοσοφίας της απόγνωσης. Ο φάρος της πλατωνικής Φιλοσοφίας. Το Απόλυτο κατά τη φιλοσοφία, ο Θεός κατά τη θεολογία.
ΙΑ΄
Οι δάσκαλοι των συνομιλητών. Οι πνευματικοί ηγέτες των εθνών: Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας. Οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού πνεύματος. Τι έχουν αποκομίσει οι συνομιλητές από τον ακένωτο πνευματικό θησαυρό.
ΙΒ΄
Εγκώμιο του Ηγουμένου Συνέσιου από τους φιλοξενουμένους του. Το χριστιανικό δόγμα αναβαπτισμένο στον φιλοσοφικό λόγο. Οι δρόμοι προς τον Θεό. Τα σύμβολα ως υποκατάστατα νοημάτων. Η εύκοσμη φύση και ο αναχωρητής. Ο τελικός σκοπός της ιστορίας ως υποθετική αρχή. Ο πνευματικός δημιουργός, ισάδελφος του αναχωρητή. Η αναίρεση της μοναξιάς. Η φιλία και η ανθρωπιά. Ο άνθρωπος ως σπινθήρας από το φως του Θεού. Αποχαιρετισμός των φίλων.
---
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (1 Ιουλίου 1899 – 8 Οκτωβρίου 1987) ήταν Έλληνας νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος της Δημοκρατίας (1975-1980). Ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία εκλεγόμενος τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας του δικαίου στη νομική σχολή Αθηνών και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1961), της οποίας χρημάτισε και πρόεδρος. Ασχολήθηκε με την πολιτική για πρώτη φορά το 1945 αναλαμβάνοντας υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη και από τότε εξελίχθηκε σε έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Διετέλεσε υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις και αναδείχθηκε σε έναν από τους βασικούς συνεργάτες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Με την υποστήριξη του τελευταίου κατάφερε το 1975 να εκλεγεί πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1980, οπότε και παραιτήθηκε.
Το φιλοσοφικό, λογοτεχνικό και νομικό του έργο θεωρείται σημαντικό. Επηρέασε σημαντικά το Σύνταγμα του 1975 όντας ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής συντάξεως του συντάγματος, ενώ θεωρείται και ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ιδέας, ενώ υπήρξε και θαυμαστής της αμερικανικής δημοκρατίας. Για τη σημαντική προσφορά του στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού οράματος του απονεμήθηκε το 1980 το μέγα ευρωπαϊκό Βραβείο Κουντενχόβε - Καλλέργη. Επίσης, ήταν μέλος πολλών ξένων ακαδημιών μεταξύ των οποίων της Ρωσίας, της Λετονίας κ.α.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, καταβεβλημένος από τον καρκίνο, πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1987, σε ηλικία 88 ετών.
Η ενασχόληση του Κωνσταντίνου Τσάτσου από νεαρή κιόλας ηλικία με τη φιλοσοφία και την ποίηση τον βοήθησαν στην ανάπτυξη της καλλιέργειάς του. Αρχίζει να γράφει ποιήματα σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Την τριετία 1921-1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, την Τριλογία της ψυχής αφιερωμένη στον Κωστή Παλαμά και δύο δράματα με το ψευδώνυμο «Ηβός Δελφός». Στα ποιήματα του εκφράζονται τα πιο βαθιά και κρυφά στρώματα του εαυτού του. Τα παράλογα στοιχεία διασταυρώνονται με τα λογικά. Η ποίηση του χαρακτηρίζεται «υπαρξιακή». Οι φιλοσοφικές μελέτες που δημοσίευσε κατά καιρούς αποσκοπούσαν στην στην εκλαΐκευση της Καντιανής φιλοσοφίας στην Ελλάδα. Το 1948, υπήρξε εμπνευστής μιας νέας εταιρείας συγγραφέων, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο Σπύρος Μελάς, ο Ηλίας Βενέζης, ο Ανδρέας Καραντώνης και ο Πέτρος Χάρης.
Συνεργάστηκε με την Εκδοτική Αθηνών για τη συγγραφή ενοτήτων και την εποπτεία τόμων της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, για λόγους βιοπορισμού. Την ίδια περίοδο είναι γόνιμο το συγγραφικό έργο του. Έχοντας πλέον στην κατοχή της μια ανεκτίμητης αξίας βιβλιοθήκη, η οικογένεια Τσάτσου δώρησε το σύνολο των βιβλίων του Κωνσταντίνου Τσάτσου στο σημερινό Κέντρο Βυζαντινών Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών που βρίσκεται στην πόλη της Γρανάδας, στην Ισπανία, υπό την εποπτεία του καθηγητή Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας Μόσχου Μορφακίδη-Φυλακτού.
Ο ίδιος ο Τσάτσος τοποθετεί τις φιλοσοφικές καταβολές του στον Πλάτωνα, τον Ιμμάνουελ Καντ και τον Νεοκαντιανισμό.