ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΛΑΡΙΣΑ - Γεώργιος Ζιαζιάς

Μαλακό εξώφυλλο.
Δημοτική γλώσσα, μονοτονικό σύστημα.
Πλούσιο ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό.
Άριστη κατάσταση. Αμεταχείριστο.
Βιβλίο λαογραφίας.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΛΑΡΙΣΑ 
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ (1900-1950)
Συγγραφέας: Γεώργιος Ζιαζιάς
Εκδόσεις: ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Τόπος εκδόσεως: ΛΑΡΙΣΑ
Έτος εκδόσεως: 1994
Σελίδες: 168
Διαστάσεις: 24 Χ 17
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΣΧΟΛΕΙΑ - ΔΑΣΚΑΛΟΙ - ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ
ΑΓΩΓΙΑΤΕΣ - ΑΜΑΞΗΛΑΤΕΣ
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ - ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΕΣ
ΔΙΑΠΥΛΙΑ ΤΕΛΗ
ΤΑ ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΚΕΝΤΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΩΣ
Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΛΑΡΙΣΑ
ΟΙ ΛΕΣΧΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΟΙΚΟΙ ΑΝΟΧΗΣ
ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΠΝΟΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΜΑΓΑΖΑ
ΠΑΛΙΑ ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΙΚΑ
ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΠΟΚΡΗΕΣ
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ ΕΙΔΗΣΟΥΛΕΣ ΜΕ ΝΟΥΜΕΡΑ
---
Ο Γεώργιος Ζιαζιάς (1915-2015) είναι γέννημα και θρέμμα της Λάρισας, της πόλης που αγάπησε «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας» του. Γεννήθηκε το 1915, σε μια δύσκολη εποχή όπου τα αποκρουστικά τύμπανα του πολέμου είχαν αρχίσει να δονούν τους λαούς όλης της Ευρώπης. Γονείς του ο Θωμάς Ζιαζιάς από τη Ζέση της Ηπείρου και η Αικατερίνη κόρη του μεγαλοδικηγόρου Βέου από την Καρδίτσα. Μεγάλωσε σε μια περίοδο όπου οι συνέπειες του εθνικού διχασμού είχαν σπείρει μίση και διχόνοιες στους ανθρώπους. Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια φοιτώντας σε σχολεία που στεγάζονταν σε ερειπωμένα και εγκαταλειμμένα τουρκικά κονάκια και ζώντας σε μια πόλη που είχε πλημμυρίσει από την παρουσία των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής. Αποφοίτησε το 1933 από το Γυμνάσιο της Λάρισας, πριν αυτό προλάβει να στεγασθεί και λειτουργήσει στο σημερινό του κτίριο. Την ίδια χρονιά πέρασε στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του πανεπιστημίου Αθηνών και σαν φοιτητής έζησε από κοντά τις πολιτικές αναταράξεις της χώρας, οι οποίες οδήγησαν στην 4η Αυγούστου του 1936(δικτατορία του Μεταξά).
Πτυχιούχος πλέον της Νομικής, συμπεριλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 1940 στο μητρώο του Δικηγορικού Συλλόγου της γενέτειράς του. Ασκήθηκε κοντά στον έμπειρο δικηγόρο Γεώργιο Κακαγιάννη και κατόπιν διορίσθηκε δικηγόρος με Διάταγμα δημοσιευμένο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Δεκέμβριο του 1941. Από τη χρονολογία αυτή άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά και με μεγάλη επιτυχία στον στίβο της ενεργού δικηγορίας. Έζησε από κοντά τα σοβαρά γεγονότα της κατοχής (σεισμός, εχθρικοί βομβαρδισμοί) και τα περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο στα βιβλία του. Τον Οκτώβριο του 1978, έπειτα από 37 χρόνια προσφοράς στο κλάδο της επιστήμης που επέλεξε, συνταξιοδοτήθηκε και σαν ανταμοιβή, του απονεμήθηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο ο τίτλος του Επίτιμου Δικηγόρου.