ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΟΡΕΣΤΕΙΑ - Συμπληρωματικαί Εκδόσεις Διευθύνσεως Εκδόσεων ΓΕΣ

Σκληρόδετο / Δερματόδετο βιβλίο.
Χρυσοτυπίες στο εξώφυλλο και στην ράχη.
Ανάγλυφα διακοσμητικά στοιχεία στο εξώφυλλο.
Λόγια γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πολύ καλή κατάσταση. Αμεταχείριστο.
Μετάφραση της Ορέστειας του Αισχύλου.
ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΟΡΕΣΤΕΙΑ 
Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες
Συγγραφέας: Αισχύλος
Εκδοτικός οίκος: Συμπληρωματικαί Εκδόσεις Διευθύνσεως Εκδόσεων ΓΕΣ
Έτος έκδοσης: 1974
Σελίδες: 146
Διαστάσεις: 23,5χ16,5
---
Ο Αισχύλος (Ελευσίνα Ιπποθοωντίδας, Αρχαία Αθήνα, 525 ή 524 π.Χ. - Γέλα, Μεγάλη Ελλάδα, 456 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας τραγωδός. Μαζί με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, είναι οι μοναδικοί τραγικοί ποιητές των οποίων έχουν σωθεί ολοκληρωμένα έργα.
Ήταν γόνος του ευγενούς γαιοκτήμονα Ευφορίωνα, του γένους των Κοδριδών, ενώ παρουσιάστηκε νωρίς στους δραματικούς αγώνες, κατά την 70η Ολυμπιάδα (499/496 π.Χ.), όταν διαγωνίσθηκε εναντίον των δραματικών ποιητών Πρατίνα και του Χοιρίλου.
Ήταν Αθηναίος πολίτης που μετείχε στις μάχες κατά των Περσών, ενώ είχε και δυο αδέλφια, που επίσης πολέμησαν στη μάχη του Μαραθώνα, τον Αμυνία και τον Κυναίγειρο. Ο τελευταίος μάλιστα πέθανε στον Μαραθώνα στη προσπάθεια του να κρατήσει με τα χέρια του, καθώς ήταν χειροδύναμος και πιθανότατα παλαιστής, ένα πλοίο των Περσών πριν βγει στα ανοιχτά. Αυτή η συμμετοχή του απηχεί στον θεατρικό και ποιητικό στίβο αυτή ακριβώς την ιστορική στιγμή της πόλεως, την ερμηνεύει ιδεολογικά, πολιτικά και φιλοσοφικά και ερμηνεύεται από αυτήν.
Στο έργο του συμπυκνώνεται η έννοια του δικαίου, καθώς και η συνείδηση του ποιητή ως μαχόμενου πολίτη. Σύμφωνα με τον Τζ. Τόμσον, ο Αισχύλος ήταν οπαδός του Πυθαγόρα και τα δράματα του είναι γεμάτα πυθαγόρειες ιδέες. Ο ίδιος θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του τη συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα, στη ναυμαχία του Αρτεμισίου και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Όλα τα προηγούμενα πρέπει να εξετάζονται μαζί με την πιθανή συμμετοχή του στα Ελευσίνια Μυστήρια, στη λατρεία της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Στην ακμή της ζωής του ταξίδεψε στη Σικελία, στην αυλή του τυράννου Ιέρωνα, ενός ισχυρού άρχοντα που καλούσε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής του στις Συρακούσες. Εκεί πιθανολογείται ότι παρουσίασε για δεύτερη φορά τους Πέρσες. Ταξίδεψε και δεύτερη φορά στη Σικελία πιθανώς εξαιτίας της διαφωνίας του με το αθηναϊκό κοινό - όπως παρουσιάζεται σε ένα χωρίο στους Βατράχους του Αριστοφάνη.
Πέθανε στη Γέλα το 456/455 π.Χ. σε δεύτερη επίσκεψή του. Ο Κλαύδιος Αιλιανός, συγγραφέας του 2ου αιώνα μ.Χ., στο βιβλίο του Περί ζώων ιδιότητος αναφέρει ότι σκοτώθηκε όταν έπεσε στο κεφάλι του μία χελώνα, την οποία είχε ρίξει από ψηλά ένας αετός, προκειμένου να σπάσει το καβούκι της και μετά να τη φάει, θεωρώντας ότι το άτριχος κεφάλι του Αισχύλου ήταν πέτρα. Οι Αθηναίοι εξασφάλισαν την υστεροφημία του μεγάλου δραματικού ποιητή, ψηφίζοντας νόμο σύμφωνα με τον οποίο επιτρεπόταν όποιος ήθελε να συμμετάσχει στον διαγωνισμό με έργα του Αισχύλου. Οι δύο γιοι του, Ευαίων και Ευφορίων, έγραψαν επίσης τραγωδίες, όπως και ο Φιλοκλής, γιος της αδελφής του. Ο Ευφορίων φέρεται ότι νίκησε μάλιστα και τον πατέρα του και τον Σοφοκλή στους δραματικούς αγώνες. Είναι γνωστοί 79 τίτλοι έργων του, από τα οποία σώζονται σήμερα επτά ολόκληρα και 400 αποσπάσματα και σπαράγματα από τα υπόλοιπα.
Η αισχυλική δραματουργία εξελίσσεται από τα πρώιμα στα ωριμότερα σωζόμενα έργα του. Οι καινοτομίες που εφήρμοσε θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως εξής:
προσθήκη του δεύτερου υποκριτή (δευτεραγωνιστή),
μείωση των χορικών και των ανδρών του χορού από 50 σε 12,
έξαρση του λόγου,
εντυπωσιακό σκηνικό θέαμα (λέγεται ότι στη διάρκεια των Ευμενίδων, από την Ορέστεια, όταν στη σκηνή βγήκαν οι Ερινύες, όσες εγκυμονούσες παρακολουθούσαν την παράσταση, απέβαλαν. Ωστόσο, αυτή η μαρτυρία αμφισβητείται καθώς δεν είναι γνωστό αν οι γυναίκες πήγαιναν σε θεατρικές παραστάσεις εκείνη την περίοδο),
σύσταση της τριλογίας ενιαίου περιεχόμενου.
Όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις από την πρώιμη γραφή του οδήγησαν στην τελική ποιητική του περίοδο, η οποία αποτυπώνεται στη μνημειώδη Ορέστεια.